Wauw, ik ben nu al een paar dagen in Oeganda, dus ik ga jullie nu eindelijk wat vertellen over hoe het hier is! Heb het verhaal steeds aangevuld, omdat ik gewoon geen tijd had om het op internet te zetten!

De vlucht ging hartstikke goed, al zat ik met samengeknepen billetjes in mijn vliegtuigstoel. Toch spannend, eerste keer vliegen. Eerste keer Oeganda ook. Gelukkig kreeg ik na een veilige landing in Milaan toch wel vertrouwen in onze Ethiopische Boeing met Ethiopisch personeel. De rest van de vlucht (nog zo'n 14 uur verder vliegen naar Entebbe) kon ik dan toch stiekem genieten van het wolkendekbed, het landschap, het vliegtuigvoedsel en me tevens voorbereiden op: Oeganda!

Nou, Oeganda kwam ons vanuit de lucht al tegemoet. Veel groen (en natuurlijk zwart...). Willem zoeken na geland te zijn was dan ook niet zo'n uitdaging. Hoewel: met een aardig 'no, thanks'probeerde ik de zwarte jongen af te wimpelen die mijn koffer zowat afpakte. Bleek dat Robert (leerling, vriend, knecht) van Willem te zijn. Oeps!
Meteen die middag zijn we op pad gegaan met zijn vieren. Er zijn echt enorm veel mensen hier, en allemaal op straat. Ze staren, zwaaien, roepen, venten... Toch handig om dan Robert bij je te hebben, zeker gezien lang niet iedereen hier Engels spreekt. De meeste mensen die je op straat ziet doen vrij weinig overigens. Zelfs de politie ligt onder een boom uit te rusten; dat geeft wel het relaxte gevoel waarvan ik nu al weet dat het bij Oeganda hoort.
's Avonds hebben we aan het Victoria meer gegeten. Daar was het prachtig. Heerlijk ook om even wat minder narigheid te zien. Maar je kunt er niet om heen: terwijl wij onze pizza (!) niet eens op konden, stond er een klein jongetje met een mand mais op zijn hoofd te venten. We vroegen Robert om het jongetje te vragen of hij de pizza lustte. Hij kwam bij ons aan tafel zitten, probeerde (tevergeefs) mes en vork te hanteren, en genoot!!!
Die nacht verbleven Natalie, Willem, Robert, de 10 reizigers die 's nachts aan zouden komen en ik, in een backpackershotel in Entebbe. Zie foto's, verder geen commentaar.

Je wordt hier gewoon nog wakker van het kraaien van de hanen, merkten we na onze volgende nacht in het huis van Willem en Paul. En hanen, dat zijn er veel. Want zowat iedereen hier is zelfstandig ondernemer, merkte ik gisteren op weg van Entebbe naar Bukaya (deel van Jinja). Ongelofelijk! Onderhand de hele rit, op de uitgestrekte theevelden na, zie je kraampjes in huisjes langs de weg. En steeds wordt hetzelfde verkocht: vlees, houten of ijzeren bedden, kleding, beltegoed(!) enzovoort. Er rijden hier ook gewoon vrachtwagens van het UN food programme... Er was dus veel te zien tijdens de rit en ook het rijden in Oeganda zelf (oude auto's, geen APK, wegen met enorme gaten erin, en ontelbaar veel bodaboda's (brommers) met wel vijf man er op en waarvoor geen rijbewijs nodig is) geeft het nodige avontuur.

Vrijdag hebben we een citytrip (de andere kant van Jinja) gemaakt, gegidst door een (ex?)straatjongen. Ongelofelijk. Werkplaatsen op elkaar gepropt, alles vies, stoffig, lawaaiig. Op de plek van ' the black smiths' (waar overigens bijna elke (jonge)man met (of zonder) ons op de foto wou), kromp ik letterlijk in elkaar van het geluid van de hamers die op staal sloegen. Ze maken kookstelletjes, ijzeren koffers, pannen, olielampen, enz. Op mijn vraag aan onze gids: 'aren't they all getting deaf?'antwoorde hij: ' but they're working with their eyes!' (Ze lassen overigens met een zonnebril op).
Nog uren hebben we rond gelopen door de marktplaatjes, eetkraampjes, naaiplaatsen, kruidenwinkeltjes... We liepen verder om 3 flesjes water te kopen(20 eurocent p.s.) en ondertussen wliden alle kindjes met ' de mzungus' (witte) op de foto. Ik voel me hier soms echt een atractie. Jong geleerd is oud gedaan: de moeders spoorden de kleintjes aan: ' mzungu! Mzungu!'. Twee kindjes waren extra blij toen we voor de tweede keer langs liepen: ze dachten die dag dus wel 4 mzungu's gezien te hebben! Op dezelfde manier als dat wij moeilijk onderscheid kunnen maken tussen de Oegandezen hier...
En toen: BIG MOMMA! Zoals Harit, onze gids zei: 'big mamma's are always fun!'. En inderdaad, zie de fotoss!

Zaterdag hebben Natalie en ik eerst door Bukaya gewandeld. Natuurlijk verdwaald, dus onderweg van de dorst 3 tomaten gekocht (2 eurocent p.s.).
's Middags zijn we met Willem en de Jeep (het busje, dat veel weg heeft van papa's Ford wou niet starten) en de 10 reizigers naar een school gegaan in Makenke. Daar gaan Natalie en ik de komende tijd af en toe meewerken. De kinderen deden een prachtig optreden voor ons. De rondleiding door het dorpje was ook weer overweldigend. Dat was het echte Afrika, waarvan je niet eens verwacht dat dat nog bestaat: hutjes van klei, kleine paadjes, heeeel veel groen... Maar alle kinderen, en dat waren er heel veel, waren geweldig! Allemaal in lompen en de meeste op blote voeten en sommige met een baby op de rug, maar allemaal lachend! Een van de kinderen die voortdurend aan de hand wou lopen, was tijdens een rustpauze zo moe, dat ik haar even op een stenen trap zette. Zag ik haar net op tijd zo knikkebollen, dat ik haar nog net op kon pakken voordat ze omviel. Wat lief!
Om de kinderstorm wat terug te dringen, staat er een bord voor de Primary School): 'early sex is bad'. Tjah.
Voordat we gingen hebben Natalie en ik liedjes gezongen en gek gedaan met de kindjes. Ik weet niet wie het geweldiger vond: de kindjes of ik!
Later die dag vervolgden we onze dag naar Mpumudde (spreek uit: uhm-POEH-mudde). Dit is een rehabilitatiecentrum, destitute home. Daar wonen Natalie en ik vanaf morgen voor 10 dagen. Ons onderkomen daar is oke (douche, koelkast, wc, en fornuis op B-niveau), zeker gezien je in Oeganda altijd buiten kunt zitten. Ach ja, ben benieuwd!

Gisteren hebben we een beetje de toerist uit gehangen. Een beetje, want behalve het kijken naar de oorsprong van de Nijl (vanuit een boot) en het bekijken van een bepaalde waterval in een andere plaats, vinden Natalie en ik het vooral leuk en interessant om met de bevolking te praten. Dus met de bestuurder van de boot (die overigens zeer zenuwachtig keek omdat de lucht behoorlijk betrok, de boot te vol zat en de stroming erg groot was...), maar ook met de bedelaarskindjes bij de waterval. Dat trekt me veel meer dan de 'Kingfisherbird'door een verrekijker te begluren. Maar het was een erg leuke, relaxte dag, met afsluitend een heerlijk avondmaal bovenop de berg van de waterval. Genieten!

Vandaag: het dorpje Soweto bezocht. Daar is ook een schooltje. Vanuit Soweto zijn we terug in Jinja naar de vismarkt gegaan, daarna geluncht (na het zien van plastic zeilen vol drogende vis, ook: vis...) en toen zijn Natalie en ik een stuk terug gelopen naar het huis van P&W. Onderweg een hoop nieuwe vriendjes gemaakt: dat gaat hier helemaal vanzelf.

Mensen, de dagen vliegen hier om. Ik zal proberen nog eens een verhaal er op te zetten. We mogen morgen een laptop meenemen naar Mpumudde. Maar zoals alles in dit land, doet ook een laptop rustig aan.

Liefs!!!!

xxx

Diede

p.s. Het zal ook eens allemaal goed gaan in Oeganda... Sorry mensen! Ik kan er geen foto's op zetten! Liefs!