Mama&Me Oeganda

5 augustus

Na me een dikke tien maanden in te hebben gezet voor het opstarten van Mama&Me, kon ik eindelijk weer zien hoe het er precies aan toe gaat aan de Oegandese kant van het project, waar alles om draait.

Na een lange vlucht –Beugen-Brussel-Addis Abbaba-Entebbe- haalde Adam (Oegandese co-directeur) ons op en terwijl pap op de achterbank van de auto in slaap viel, vertelde Adam me al het een en ander over het project. Super leuk om te horen en ook heel apart, omdat ik er van de ene kant zo dichtbij sta en van de andere kant zo ver vanaf.

Die avond kwamen we bij het guest house in Danida aan en wachtte Olivia (social worker) ons op met wat moeders en kids uit het project. Agnes, één van de moeders, bracht ons een Oegandese avondmaaltijd en thee. En ook al zakte het schuimrubberen matras gedurende de nacht in tot de lattenbodem, na een nacht zittend te hebben geslapen vond ik het helemaal prima!

Voor pap zag die nacht er iets anders uit, omdat hij ineens zó’n vreselijk last kreeg van zijn voet, dat hij ’s ochtends zelfs nauwelijks meer kon lopen. Gelukkig verbleven we dichtbij de “office”, zoals het Babysitter centre van Mama&Me ook wel wordt genoemd door de mama’s en werkers. Na erheen te zijn gestrompeld, werden we verrast met verschillende dansjes (de meiden komen van verschillende stammen die ieder hun eigen dansstijl hebben). Zelfs een heuse toespraak van één van de moeders ontbrak er niet aan.

Super leuk om iedereen weer te zien, en vooral ook om te zien dat de meiden waarmee we 10 maanden geleden van start gingen, nog steeds deelnemen aan het project. Prachtig om te zien hoe de kinderen ontbijt en lunch krijgen, worden gewassen of zelf hun handjes wassen voor het eten, op het potje gaan, samen spelen en als ze moe zijn op het matrasje gaan liggen slapen.

Maar er was meer werk aan de winkel. Voor diezelfde avond had Adam een meeting gepland met het team: Adam, Peter, Olivia en ik. We spraken vooral over de verhuizing van het project die er aan zit te komen. Om aan de NGO-eisen te voldoen, moeten we verhuizen naar een pand met tenminste drie kamers (een kantoor, living room en slaapkamer). Allemaal leuk en aardig, maar wel weer een flinke kluif voor mij om aan de benodigde financiën (in dit geval huur) te komen. Voorheen huurden we namelijk slechts één kamer van €30 per maand. Het pand dat we al langer op het oog hebben en dat aan alle eisen voldoet kost €90 per maand. Belachelijk weinig als je je bedenkt dat je er een volledig huis voor huurt, maar het geld komt niet vanzelf in het laatje…

Dinsdag besloten we met pap zijn voet naar het ziekenhuis te gaan. De pijn werd erger en de voet werd per uur dikker. Nu ga je in Oeganda niet heel snel naar een ziekenhuis, maar er zat niks anders op. Er werden röntgenfoto’s genomen (welke buiten te drogen werden gehangen) en al gauw bleek dat een vergroeid stukje bot van zijn voet af was gebroken. Mooi klaar mee dus. Hij kreeg krukken en een tas vol medicijnen mee. Duidelijk was dat we niet in Danida konden blijven, waar de faciliteiten nul zijn. Daarom verblijven we nu in een (naar begrippen veel luxer) guest house, van wc en douche en bovendien veel commentaar van de Italiaanse bazin voorzien.

Een paar dagen terug zijn we met 11 van de kids naar het ziekenhuis gegaan. De kinderen in het project zijn vaak ziek. Ze leven in zeer armoedige omstandigheden, in de rotzooi van de sloppenwijk. Het geld dat we maandelijks beschikbaar kunnen stellen is eigenlijk niet genoeg om bijvoorbeeld eens goed te onderzoeken waarom enkele kinderen nou steeds opnieuw ziek worden. Dankbaar als ik ben in een luxer wiegje te zijn geboren, besloot ik hier zelf weer wat aan bij te dragen. TUSC Uganda, een heel leuk initiatief uit Engeland, was voor de tweede keer bereid om de kinderen kosteloos naar het ziekenhuis -en weer terug- te brengen. De kinderen kregen nieuwe kleertjes aan uit Nederland en spik en span gingen we op weg. Tien kinderen en vier moeders en ik op de achterbank van het busje, de ‘manke mzungu-man’ met de chauffeur voorin en Deo, een van de kleine mannekes, op de handrem tussen de twee voorste stoelen in.

Ziekenhuisbezoek in Oeganda betekent: wachten. Om de enorme rij patiënten weg te werken, is tijd nodig en dan ook nog op z’n Oegandees: véél tijd. Enkele kinderen hadden hun nieuwe Hollandse kleertjes al snel vol ge-diarreed en de moeders besloten dat de kinderen na de stukjes chappati die ze in de wachthal kregen, maar beter niks meer moesten eten om te voorkomen dat ze het hele ziekenhuis binnen de kortste tijd vol gepoept zouden hebben. Erg genoeg zijn de meeste kinderen hier het gewend om voor zo’n lange tijd niets te eten en waar ik als kind al gauw zijn gaan zeuren, piepen, huilen, bleven deze koters netjes zitten wachten. Na uren wachten was eindelijk iedereen geholpen en kon de karavaan weer op huis aan. De meesten hadden alleen nog een t-shirtje aan; de moeders hadden alle poepbroeken in een plastic tasje verzameld om bij terugkomst uit te wassen. Kleine Jerry baalde dat hij zijn nieuwe tweedehands Hollandse all-stars niet meer aan mocht, want daar stond enkele milliliters ‘sousou’ (een plasje) in.

Nangiro vond het toch weer spannend in de auto!

Hopelijk knappen de kids snel op van de medicijnen die ze mee hebben gekregen. Het is voor de meeste moeders (die vaak niet kunnen lezen) lastig om de medicijnen op de juiste manier en tijd te geven, dus dit heeft werker Olivia nog de nodige uitleg gekost.

Tjonge ik zie dat ik alweer een enorm verhaal heb getypt. En dan heb ik nog niet eens geschreven over de ochtend dat alle kinderen een paar schoentjes kregen, de nacht dat ik voedselvergiftiging kreeg, en alle mooie, maar ook droevige en vreselijke verhalen waarmee de moeders bij me komen. Soms kan ik me niet voorstellen dat ik daarbij betrokken ben.
Vannacht verbleef één van de tienermama’s met haar zoontje op het politiebureau. Niet dat ze iets misdaan hebben, maar omdat ze beschermd moeten worden voor de papa van het kind. Die is gisteren opgepakt nadat hij, totaal van de kaart door een bepaalde drug, het kind iets aan wou doen. Helaas wist de jongeman te ontsnappen, waarna hij in een poging hem te “vangen” zó toegetakeld is door de politie dat deze genoodzaakt was hem vrij te laten omdat ze bang waren dat de jongeman het loodje zou leggen in de gevangenis.

Voor een (veel te groot) aantal mama’s en kids uit het project is huiselijk geweld (zelfs buiten de eigen “voordeur”) dagelijkse kost. Leven in een uitzichtloze situatie, opgroeien met drank, drugs en alles wat lelijk is. Knap om dan je hoofd boven water te houden. En zolang deze moeders en kinderen zich prettig voelen in onze “office”, ondanks dat het er vooralsnog aan meubilair en vele andere dingen ontbreekt, zal ik me hard voor Mama&Me in blijven zetten.

Xx Diede

p.s.: vandaag op de agenda: verhuizen naar het nieuwe pand!