En weer een heleboel mee gemaakt ook. Te veel om nu in een keer op te schrijven... Vanuit het huis van Paul en Willem zijn we naar het dorp Mpumudde gegaan, naar een opvang voor oude, dakloze, alleenstaande mensen met psychiatrische problemen en straatjongens . Dat was wel even wennen: geen stroom, geen stromend water, geen idee wat er van ons verwacht werd, en mensen met een levensverhaal onder de leden dat de beste schrijver niet verzonnen krijgt. De familie verrichtte echter wonderen. Zij wonen op het terrein en bieden de mensen die in Mpumudde verblijven een echt thuis. Wat een lieve mensen! Intussen hebben we alweer afscheid van hen genomen, en ook van de straatjongens. Dit waren er drie, en ook met hen hebben we hartstikke lol gehad. Met de jeugd van de familie (ze hebben 9 kinderen) en de straatjongens hebben we gelachen, gezwommen, gewinkeld, gedanst. Heel erg leuk dus, maar af en toe bekroop me toch een tjongejonge-gevoel. En dan vooral wanneer bijvoorbeeld een van die straatjongens, van 19 jaar oud, in Freek zijn t-shirtje popjes zit te knutselen van bananenblad. Drie ochtenden zijn we vanuit Mpumudde naar de creche gelopen, om daar mee te doen. We deden ons best om de kinderen te vermaken met dansjes, liedjes, verhalen. Maar het is moeilijk om 40 kinderen die je niet verstaan 3 uur lang te vermaken, zonder een enkel materiaal. Tja, we namen een keer een voetbal mee, maar die was na 3 minuten lek. Zuur! Een van de ochtenden liep ik met 10 van de kinderen van de creche naar de mobile clinic, waar blanke zusters medicijnen voorschrijven. De kindjes hadden voornamelijk een soort van schurft op hun hoofden, enkelen hadden malaria, en een meisje HIV. Vreselijk om dit zo te zien, en er dan het verhaal erbij te horen dat zij alleen nog een moeder heeft die op sterven ligt. En hiermee hielden de vreselijke verhalen niet op. Toch hadden de kinderen hartstikke veel schik met het zingen van vader Jacob en de vertaling van poesje mauw. Ondanks dat er niks te drinken was (de kranen waren gestolen) en de helft van de kinderen alleen de middag ervoor wat hadden gegeten. Ook bij ons guesthouse in Mpumudde, hadden we een hele fanclub aan kinderen. Echt leuk, ze hadden voortdurend schik... Dan met onze kleurpotloden, dan met een ballon, met een hondje van bananenblad... Super! Oeh, tussen alle rommel, (waarover ik soms luidruchtig mijn hart lucht tegen ondersteunende Natalie, die daar alleen maar om moet lachen,) was het tijd voor een feest! Natalie en ik werden door de moeder van de familie uitgenodigd om mee te gaan naar een verlovingsfeest. En dan wel in traditionele kledij! Dit zorgde voor de nodige kreten van omstanders, en na 6 uur op de tuinstoel naar het Luganda (taal) geluisterd te hebben, begon ik toch een beetje genoeg te krijgen van de lange jurk met pofmouwen. Voor even dan, want natuurlijk hebben Natalie en ik zelf ook zo’n jurk laten maken! Voor de liefhebber: ik zal deze wanneer ik terug ben uitbundig showen. Is het overigens weer een beetje mooi weer bij jullie? Want hier lijkt het af en toe flink op Nederland: regen, regen, regen! Maar dat is goed, want mensen spreken over droogte en honger. Het schijnt wel menens te zijn hier. Het gebrek aan stroom ergert de mensen misschien nog wel meer: omdat de president wil bezuinigen (waar zijn de uitgaven aan besteed?) zet hij eens in de twee dagen de stroom uit in het land. En doordat het water met stroom rond gepompt wordt, is er dus geen enkele dag water, gezien de pompen het niet trekken op een dag stroom. Zit je net te eten, POEF. Donker. Ik zou Rutte toch wel op zijn juu willen geven zou hij dat in Nederland flikken. Vanaf gisteren zijn we in Babies Home. Weer snotneuzen, weer malaria, weer vrolijke gezichtjes. De kinderen zijn van 2,5 maand tot 5 jaar oud. Het huis wordt gerund door zusters en we eten steeds met die gezellige tantes samen. Dus namen we het er gistermiddag goed van, op een feest van moeder overste. Ook Natalie genoot van haar bananen met rijst, tot er een muizenkeutel op haar vork lag. Gisteravond aten we pas laat: want hun favoriete soapserie kwam op tv. Nog nooit zoiets gezien... Bold and the beautiful maar dan van 30 jaar geleden! Vandaag gaan we naar Paul en Willem voor een nacht, omdat we morgen met hen en met de Vortumse familie naar de dovenschool in Kampala gaan. Daarna komen we weer terug hierin Iganga bij Babies home, waar je om half 6 gewekt wordt door zingende nonnen en de Backstreet Boys. Nou de reden van het uitblijven van mijn verhaal lijkt me wel duidelijk: geen stroom, geen tijd(want er is hier zoveel te zien en te doen!) geen internet... Maar... Geen bericht is goed bericht: ik geniet ondanks douchen in een emmer water geniet ik enorm. (Toegevoegd net voordat ik dit verhaal plaats: zojuist wilden we met de bodaboda vanuit Jinja, waar we eventjes de souvenirswinkeltjes in zijn gedoken naar de Nile Bridge, zodat Paul ons daar met de auto op kon halen. Dus wij zeggen tegen de (meest lelijke) bodabodarijder onze bestemming... Stopt hij bij de golf club: om te Bridgen! Nee meneer, we moeten naar de Nile Bridge! Komen we er achter dat hij geen Engels spreekt. Toch startte hij zijn brommerke weer, en brengt ons naar... De oude brug. Zelfs de nieuwe brug (waar Paul ons zou ophalen en die 2 km verderop ligt) staat al op instorten, en de oude wordt alleen nog door voetgangers gebruikt (ja papa en mama, gewoon nog betrouwbaar voor voetgangers). Dus hebben we vanaf daar maar gelopen. Dat is goed, want er kunnen wel wat chapatis (in olie gebakken soort van pannekoeken) afgelopen worden!) Liefs, en misschien tot een volgend verhaal, Diede