Zo, op het moment hebben we electriciteit en regen (ik type dit verhaal al op woensdag, om het wanneer ik internet online te zetten), dus het perfecte moment om een laatste verhaaltje uit te typen! Jaja, onze vijf en halve week zit er alweer bijna op. Nog een safari voor de boeg, en de afgelopen weken zijn om gevlogen. Ik was gebleven bij onze trip naar de dovenschool in Kampala. Het bezoek aan de Mulago school for the deaf was hartstikke interessant. Mooie klaslokalen (uiteraard voor Oegandese begrippen), 200 kinderen en 20 leerkrachten met een gebarentaalachtergrond. De kinderen deden dansjes (vind ik knap, als je de muziek niet hoort) en een van de kinderen gaf ons naamgebaren. Je verwacht het al (en lach er maar om): ik werd genoemd: grote neus. Na het bezoek hebben we wat gegeten in een superdeluxe (zelfs voor Nederlandse begrippen) winkelcentrum. Fijn om even uit “de rommel” te zijn, maar natuurlijk voelt het vreemd om voor een Oegandees weeksalaris te lunchen. In een supermarkt (waar dus ook werkelijk alles te krijgen is) hebben we flink wat flessen water in geslagen. En dat was maar goed ook, want op de helft van de terugweg: autopech. Er stroomde een hoop water uit de motor van de auto, dat we de volgende paar honderd meter met ons drinkwater bij vulden, om na elke 100 meter met een oververhitte motor te wachten tot we weer bij konden vullen en weer 100 meter konden rijden. Dit zette natuurlijk geen zoden aan de dijk en uiteindelijk besloot de Kleijne-junior (Vortumse familie) op een bodaboda te springen om een monteur te halen in het dorp verderop. Die kwam met wat sleutels, schroevendraaier, een jerrycan water en een slangetje(dat we dus blijkbaar onderweg verloren hadden) aan zetten en een uur later waren we door zijn kundigheid weer onderweg. Niks ANWB: gewoon repareren dat spul, handje contantje en ondertussen vermaakten Natalie en ik de toegestroomde kindertjes die zo’n gestrande mzungu-bus wel interessant vonden! De dag daarop (vanwege de auto-pech vertraging besloten we niet die avond al terug te gaan naar het Babies Home in Iganga, 40 km van Jinja) arriveerden we weer bij de zusters. De kinderen zijn in principe hartstikke lief. Behalve als ze om een van de twee aanwezige speelgoedjes vechten. Of om een stuk afvalplastic. Het ziet er hier heel leuk uit bij Babies Home. Buiten zijn speeltoestellen, maar van de schommels is maar de helft schommelbaar, in de zandbak zit geen zand en wordt voornamelijk geurineerd en de stoeltjes van de draaimolentjes zijn gebarsten zodat daar zo lekker je bilvel tussen kan komen. Als er bezoekers (met geld of middelen) komen worden de kindereren vliegensvlug onder een douche afgespoeld en krijgen ze goede kleren aan. Maar de rest van de dag lopen ze in plasbroeken. Zindelijk worden betekent hier dat je voordat je plast je broek omlaag moet trekken, en tegen een speeltoestel, in het gras, op de stoep of tegen een ander kind aan moet plassen. Niet zindelijk zijn betekent pech hebben als je wat laat lopen: dan krijg je een nieuwe broek na het middagdutje of na de avonddouche. Boven elk bedje hangt een klamboe, maar door de gaten en scheuren daarin zou zelfs nog een geit kunnen. Toch denk ik echt dat dit een van de betere opvanghuizen is van Oeganda. En sowieso hebben deze kinderen het beter getroffen dan vele anderen in dit land. Ze hebben een dak boven hun hoofd en elke dag (minstens) 3 keer iets te eten. Heerlijk om te zien hoe ze een knuist vol bruine bonen, rijst of pocho naar binnen stouwen. Babies Home is geen echt weeshuis, omdat veel van de kinderen nog gewoon ouders hebben. Sommigen zijn achtergelaten (in een wc, om maar een voorbeeld te noemen), maar een ander gaat na een jaar of 5 terug naar de moeder, als zij het aandurft om dan haar familie te vertellen dat ze op haar 16e een baby heeft gekregen. Weer een ander heeft een gehandicapte moeder, of een gestoorde... Mijn beste vriendin hier is Betty, van 1 jaar en 10 maanden. Zij is een week na haar geboorte door een oom hier gebracht, omdat haar moeder geestelijk gehandicapt is. Haar oom leverde haar af met 700 Oegandese shilling (23 eurocent). Jullie zullen het wel niet geloven, maar ik vind Betty een bruine baby-versie van mezelf. Als jullie het wel zien zitten om zo’n bruine baby-diede in huis te nemen moet je snel zijn: anders neem ik haar volgende week mee. In elk geval, op zo nu en dan een flinke draai om de oren (letterlijk!) of een gewone lel, het speelgoed dat in de kast is opgeborgen en de plasbroeken na, hebben deze kindertjes het volgens mij redelijk goed. Dat het ook anders kan zagen we op een kleuterschool in hetzelfde dorp. We waren nog maar twee minuten op bezoek, toen er zich een voorstelling afspeelde die ik nooit zal vergeten. Alle kinderen draaiden zich onder aanvoering van de hoofdnon naar een jongetje (van 5 jaar), en scandeerden de hoofdnon: you are a satan’s child! The fire will burn you! Het jongetje was werkelijk het middel- en mikpunt van de schreeuwende menigte en dook toen het tafereel eindigde (beide zinnen werden zo’n vier keer herhaald) vernederd weg. Hoe Natalie en ik ons best ook deden om hem wat op te beuren, gelachen heeft hij niet. Om alle ellende af en toe te ontlopen (zojuist stapte er bijvoorbeeld een jongetje in het glas van een raam dat er misschien al maanden uit ligt, stond toen de hele vloer vol bloed te dabben, waarop andere kinderen daar doorheen gingen lopen en een ander jongetje aan de resten van het raam voelde om te kijken wat er dan gebeurde (ja met als gevolg een gesneden vinger) en waarop de verzorgster pas 10 minuten na door ons gealarmeerd te zijn enkel wat ontmettingsmiddel over het jongetje zijn voet gooide) hebben Natalie en ik nog wat uitstapjes gemaakt naar Jinja, en vandaag ook naar het Mabira Forest. De apen en 300 vogelsoorten lieten zich natuurlijk niet zien, maar het was heerlijk om er even tussen uit te zijn. We bereiken de te bezoeken plaatsjes per busje, waarvan er hier echt 34228832452777 rond rijden. Om je met zo’ n busje te verplaatsen is op zich al een avontuur. Het zijn 15 persoons busjes inclusief bestuurder, maar gezien ze van particulieren zijn vertrekken ze niet voordat er ongeveer 22 man in zit. Daar is het busje dan weer niet op berekend (en bovendien is APK hier ver te zoeken), zodat er meestal handmatig gestart (geduwd) wordt. Jullie lezen het wel weer: alles gaat hartstikke goed! Volgende week ben ik alweer thuis. Volgens mij krijg ik dan pas echt in de gaten hoe het hier is geweest, want af en toe ontbreekt het realiteitsbesef hier behoorlijk in Afrika-Afrika-Afrika. Liefs en leuk dat jullie mijn verhaaltjes hebben gelezen, tot volgende week! Groetjes, Diede