Lieve mensen!

Meer dan een week voorbij... Het voelt alsof ik hier al weken ben. Ik weet dan ook niet waar ik moet beginnen met schrijven! Ik zit nu in ons huisje in Mpumudde. In dit dorpje waren we de vorige keer ook. Leuk om de mensen van onze leeftijd weer te zien; een paar dagen terug hebben we hier 'Hollandse pot' met hen gegeten. Ze verschillen zo weinig van ons! Alleen vinden ze volgens mij ons eten niet smaken (en dat is stiekem wederzijds).
De eerste dag dat ik hier was kreeg ik te horen: \'Diede, you\'ve grown fat!\', maar dat moet ik als een compliment zien... Ook met onze kleine vriendjes gaat het weer als vanouds. Dat betekent dat ze het liefst de hele dag voor je deur zitten, dat we kegelen met lege flessen en een vocado, samen dansen, de polonaise lopen en liedjes zingen... Ik probeer ze enthousiast te maken met een Engelse versie van: \'Kitekuma mag een liedje zingen troe lala, troe lala! Hij is met zijn kontje in het waaaater gevallen, falderalderiere!\' - en dat zit er al aardig in. Vanmiddag assisteerden de kinderen mij bij het wassen van m\'n kleren. Nadat ik de laatste broek uit het sop haalde, trok Paolo zijn kleren uit, dook de emmer in en begon zich te wassen! De andere kinderen volgden en de meiden moesten natuurlijk een eigen emmer en eigen hoekje hebben om te baden. De kinderen zijn in anderhalf jaar amper gegroeid, maar ze spreken stukken beter Engels en dat is leuk!

De eerste dagen in Oeganda voelden m\'n ledematen alsof ik na een warme dag een paar biertjes zou hebben gedronken. Nou is dat niet het geval, maar het is echt wennen aan de hoogte hier, en de temperatuur (\'s nachts ongeveer 27 graden, overdag in de 30...). Maar intussen gaat dat stukken beter en ik kan me echt niet meer voorstellen dat het bij jullie sneeuwt! Toch herinnert de bevolking ons er aan dat we pas net uit Nederland komen: we zijn echt witter dan wit! En dus horen we constant: mzungu byeee! (hallo witte).

Afgelopen zaterdag gingen Natalie en ik in de matatu (klein busje met heel veel mensen) naar Mukono. Dat is de stad in de buurt van het dorpje waar we de maand april gaan doorbrengen om mee te doen aan het geitenproject. Daar ontmoetten we Herma en Leo (uit Nederland), hun dochter en Daniel (coordinator van het geitenproject). Hartstikke aardige man die we nog vaak zullen zien. De grote dag was aangebroken: er zouden in het dorpje Nkokonjero maar liefst 22 geiten uitgedeeld worden aan mensen die in grote armoede leven. Over hobbels en door kuilen gingen we op weg. Op 15 km afstand van de stad Mukono ligt Seeta Naziko en daar zullen Natalie en ik die maand wonen. We stopten even om de bouw van een schooltje, gesponsord door het project, te bekijken. Mister Spencer, de headmaster van het schooltje, was erg blij met de visite en het hele bezoek duurde natuurlijk weer langer dan verwacht. Uiteindelijk reden we dan toch verder naar Nkokonjero. Enkele geiten stonden al klaar op de plaats van bestemming. De Oegandezen, die de geiten zouden ontvangen, kregen eerst een toespraak. Ondertussen kregen de geiten een oorlabel van Daniel, wat af en toe een flinke geitenbrul opleverde. Op de oorlabels staan de namen van mensen die de geiten gedoneerd hebben. Dankjewel Jolo, Kitty, Oma Joke, Bertie, JanuutKuuk, Wittegeiit (is per ongeluk Wittegeit geworden) en Pijk! De beesten hebben een hele goede bestemming gevonden, foto\'s aan de gulle gevers volgen! Na de feestelijkheden werden we uitgenodigd om bij de ex-burgemeester van het dorpje en zijn vrouw te komen eten: Oegandese schaft! Prachtig om de mensen enorme hoeveelheden hartige banaan, rijst en bruine bonen met de hand weg te zien werken. Helemaal uitgeput van deze dag sliepen Natalie en ik in een hotel in Mukono. Een groot bed, een douche... Als verjaardagskadootje van Herma en Leo voor Natalie en mij!

De volgende ochtend namen we afscheid van Herma en Leo, die de rest van het jaar weer in Nederland doorbrengen. Maar het zou geen Oeganda zijn als je niet tegelijkertijd wordt aangesproken door wie dan ook. Deze keer kwam een jongeman van een naastliggend terras bij ons zitten. Hij bleek radioloog (voor echo\'s en botbreuken) te zijn en natuurlijk mochten we een kijkje nemen in zijn praktijk. Wanneer hij rontgenfoto\'s maakt staat hij achter een houten schot en de foto\'s ontwikkelt hij op de wc. Toch is dit een hoopvol stukje Oeganda?

Dezelfde dag reden we weer in een matatu terug naar Jinja. Daar wat gegeten bij een tentje waar we al vaker waren geweest en waar we deze keer geshockeerd werden omdat het meisje van de bediening achter de schermen een (zo te horen nogal flinke) lel kreeg van de baas van het tentje. Vrijwel alle eettenten en supermarktjes in Oeganda zijn van Indiers. Het verschil (o.a. in rijkdom) tussen de Indiers en Oegandezen is groot en de Indiers voelen zich dan ook ver verheven boven de 'zwarten'. Met tranen in de ogen kwam het meisje afrekenen. Ze schudde nee toen ik vroeg: \'are you ok?\'. Dit zijn normale dingen hier, maar ik ben er lang van in de ban geweest. Vandaag liepen we langs het eettentje en het meisje kwam op ons af gerend voor een goeie omhelzing. Ze had haar haar laten doen (van onze abnormale fooi?) en vertelde dat ze wel in het eettentje moet werken omdat ze geen ouders heeft, maar dat de baas wel goed voor haar is en dat ze niet moet stelen... Eh, oke?

Er zijn een paar dingen veranderd hier. Er rijden in tegenstelling tot de vorige keer grote bussen in plaats van alleen maar matatu\'s. Hier in Mpumudde zijn enkele straatlampen en kraantjes geplaatst, maar voor water moet je nog steeds betalen. Gelukkig verandert de vriendelijkheid van de mensen niet. Je voelt je zo thuis hier! Wat ook niet is veranderd (en terecht) is dat we steeds gruwelijk afgezet worden. Maar uiteindelijk gaat het maar om centen en hebben we er vaak het grootste plezier mee. Zoals een paar dagen geleden, toen we 3 keer te veel moesten betalen een de boda-(brommer)rijder. De hele rit was al hilarisch, vond ook hij, en toen we arriveerden en het bedrag te horen kregen zei ik: \'ok, but then we want an extra ride!\'. En daar gingen we, rondje om de markt!

Een paar dagen terug besloten Natalie en ik onze overburen te gaan begroeten. De vrouwen staan hele dagen in een grote bak met spul te roeren. Dat blijkt iets te zijn waar drank mee gestookt wordt. En... Natuurlijk moesten we een glaasje proeven. We besloten even aan de drank te likken, want zelfgestookte drank, waar hoor je niet de beste verhalen over. Het smaakte goed en de mensen vonden het prachtig. Die dag hebben we ook een wandeling gemaakt om te ontdekken hoe er geleefd wordt in het dorpje waarin we wonen. Ongelofelijk dat er op 5 minuten van ons huisje mensen in zulke grote armoede leven. We strandden even bij kennissen van Jones, die met ons mee liep. Een man met zijn twee (zwangere) vrouwen en 14 kinderen. De kinderen zonder kleren en met opgezette ei-wit-te-kort-buikjes. Allen op de grond rondom een pan met wat zoete aardappels erin. De volgende dag gingen we terug met wat kleren. De oma van het gezin, dat daar ook woont, trok mij aan m\'n arm mee hun hut in. Ik mocht op het verzakte bed gaan zitten (de hut is niet groter dan 2 bedden, waarop ze met z\'n zes man slapen) en ze vertelde van alles wat ik niet kon verstaan. Ik vroeg aan Jones waarom ze me mee naar binnen had genomen. Ik verwachtte dat het er om zou gaan, dat de vrouw duidelijk wou maken dat ze geld nodig heeft voor haar gezin. Niets bleek minder waar. Ze wou me haar 'huis' laten zien, om me te vertellen dat ik altijd welkom ben, als ik in de buurt ben!!

Er is hier in Mpummude een baby van 3 weken oud (daarmee stond ik al op de foto op deze site!). Zijn moeder is 18 jaar oud, toen we in 2011 hier waren had ze ook een baby, die nu ergens anders woont omdat ze er niet voor kan zorgen... Alle kinderen slepen voortdurend met die baby rond, wat een poepie!
Ook ontmoetten we hier op het terrein de vrouw van een man die we nog van de vorige keer kenden. Ze was hoogzwanger van een tweeling. We verrasten beide dames met een baby-pakketje: kleine klamboe, kleertjes, knuffeltje. De toekomstige vader van de tweeling was door het dolle heen. Enkele dagen later kregen we te horen dat de tweeling geboren was: een jongen en een meisje! We stonden er van te kijken dat ze al zo snel uit het ziekenhuis waren en besloten de volgende dag naar het kroost te gaan kijken. Die avond kregen we echter een smsje van een van de jongens hier, dat een van de baby\'s was overleden. Hoe kon dat? Veel onduidelijkheid. Wachten tot de volgende dag...
De volgende dag (gisteren), kwamen de twee broers van het terrein bij ons zitten om over het gebeuren te vertellen. De moeder bleek, ondanks dat het hier verplicht en gratis is, nooit door artsen te zijn gezien tijdens de zwangerschap. De bevalling heeft blijkbaar niet in het ziekenhuis plaats gevonden, maar bij een 'oude vrouw die er verstand van heeft'. De baby\'s hebben na hun geboorte nooit enige zorg gehad. De moeder kon geen melk geven en de baby\'s kregen op advies van de vrouw de eerste uren na hun geboorte af en toe een lepel water met glucose omdat de moeder geen melk kon geven. Verschrikkelijk dat er door de actie van zowel de vader als de moeder als die vrouw, een baby is gestorven. En waarom?? Een mogelijkheid is het willen ontwijken van de bloedtest (o.a. op HIV/aids) in het ziekenhuis. Of wilden ze de kinderen eigenlijk niet? Feit was dat ze ook met het andere kindje, het meisje, niet naar een dokter wilden, ondanks dat het broertje al was overleden. Bijkomende factor was dat wanneer ze zich nu bij het regeringsziekenhuis zouden melden, de mogelijkheid bestond dat ze gearresteerd zouden worden wegens nalatigheid m.b.t. de baby\'s. Dan zouden ze met baby en al in de cel belanden en ook dit zou voor het kind geen oplossing zijn. Natalie en ik begrepen dat er echt niets aan te doen was... Maar toen we hoorden dat het kind geen melk kreeg, sprongen Natalie en ik achterop een brommer en scheurden naar de stad om daar (met toestemming van de broers) een flesje en poedermelk te halen. Nog geen half uur later dronk het kind haar eerste melk, uit de fles, meer dan 24 uur na haar geboorte. Achteraf hoorden we dat deze snelle actie de familie hier op het terrein nog eens had aangespoord om met de vader en moeder van het kind te praten, en besloot moeder toch met het kind naar het ziekenhuis te gaan. Gezien niemand wist hoe je met een fles of poedermelk om moet gaan, en patienten zelf voeding mee moeten nemen naar het ziekenhuis, gingen Natalie en ik mee. Wachten, nog eens wachten, de baby nog een keer een paar slokjes melk geven en toen mochten moeder en baby naar de dokter. Om een arrestatie te vermijden is een ander verhaal verteld dan het ware. In elk geval werden moeder en baby opgenomen in het ziekenhuis en zag het meisje er na een of andere injectie al beter uit. Eind goed al goed?

Vandaag kwam Daniel ons bedanken, en hij zei: \'God gave me a child, and he took the other one\'. Nog steeds geloven Natalie en ik niet wat hij allemaal zei. Het voelt ook heel vreemd om van hem eerst de indruk te hebben van een spontane, enthousiaste, aanstaande papa, en dan dit... Zijn verhaal over het vermijden van de dokter verandert met het uur. Daarnaast zegt hij geld nodig te hebben voor voeding voor de moeder. Zijn geld is op vanwege de begrafenis van het jongetje. Natalie, de familie en mij gaat het om het meisje. Ons is gevraagd om morgen naar het kindje in het ziekenhuis te gaan en dat gaan we zeker doen, vlak voor onze 4-daagse safari!!

Heel veel liefs en tot de volgende keer,

Diede