Zo! De was hangt buiten aan de waslijn (het handwassen lukt al aardig), het zonnetje staat hoog aan de hemel, paaspalmzondag... Wat wil een mens nog meer? 'You give me sweetie! You give me doll! I want biscuits, mzungu.' Van alles dus.

Vorig weekend zijn Natalie en ik, Paul en Willem van de stichting, twee andere vrijwilligsters en Nassani en Bryan (straatjongens van de stichting) op safari geweest. Voordat we vertrokken besloten Natalie en ik eerst nog bij het kleine baby\'tje in het ziekenhuis te gaan kijken. We hoorden dat de ouders nog steeds niet op AIDS getest wilden worden en ook de baby werd niet onderzocht. Omdat dit ook bij de dokters nogal wat vraagtekens oproept, kreeg de baby preventief aidsremmers. De enige oplossing zou zijn, om het bloed van de ouders stiekum te onderzoeken. Dat is gebeurd; de ouders werd verteld dat er bloed van hen nodig was voor een bloedtransfusie. Al kort daarna werd duidelijk dat het hele gezin gezond is. Een grote opluchting natuurlijk. Maar toch is door schaamte rondom deze kwestie het tweelingbroertje overleden. Een paar dagen later zijn moeder en baby (Veronica) uit het ziekenhuis ontslagen. Het kindje is nog steeds veel te klein voor Nederlandse begrippen, maar het drinkt nu van de borst en dat is het belangrijkste.

Het safari-weekend was mooi. De eerste avond zijn we naar een Oegandese dansgroep geweest. Prachtig om te zien hoe ze muziek maken en dansen, zelfs met 8 op elkaar gestapelde stenen kruiken op hun hoofd! De volgende dag zaten we vooral in de auto, op weg naar het National Park. Voor het eerst zagen we dorpjes met enkel lemen hutjes en stro-dakjes, waarom Afrika bekend staat. Bij aankomst maakten we een wandelingetje door zo\'n dorpje. Net het Afrika-museum, ongelofelijk... Natuurlijk weer een horde kids om ons heen die zowel nieuwsgierig, als bang van ons waren. Ook de straatjongens Nassani en Bryan waren onder de indruk.

En toen dan echt de safari. Het was meteen raak: we zagen giraffen, olifanten, nijlpaarden... We maakten een boottripje over de Nijl, om vervolgens te voet verder te gaan om de waterval te beklimmen. Ik leek zelf ook op een waterval, wat een hitte hier! Het zweet gutst van je af. De jongens waren hier beter aan gewend, maar niet aan het feit dat je je afval niet in het Natuurreservaat dumpt. We kregen hen maar niet aan het verstand gebracht dat je tijdens een wandeling door de natuur niet overal je lege flesjes en dergelijke weg gooit. Ze snapten er niks van: dat doe je toch altijd zo? Inderdaad, mensen laten hier hun afval vallen waar ze maar staan. Met een beetje geluk wordt het een keer bij elkaar geveegd en aangestookt. Op het moment ligt er nog een hoop bladeren voor ons huisje na te smeulen; onze buurmannen hebben vanochtend met een panga (kapmes) ons gras gemaaid en blad weg geharkt: vriendendienstje!

Op de terugweg van de safari stapten Paul en Willem uit de auto om boodschappen te doen. Nassani, Bryan, Natalie en ik bleven achter. Direct kwam er een bewaker op ons af: hij vond dat de auto niet recht geparkeerd stond en dat kan in dit land een groot, duur probleem worden. Maar je weet, Oeganda staat bekend om zijn corruptie en we besloten de bewaker dan ook 'om te kopen' met een snoepje. De bewaker in kwestie, 'Tjallesie' (Charles dus), vond het allemaal prachtig en deed vervolgens zijn best om indruk te maken met een zwoele blik en het aflikken van de snoepslang. Ook Nassani en Bryan vonden het prachtig en Nassani blijft ons nog steeds klieren met onze 'boyfriend Tjallesie'.

De dag na onze safari stond in het teken van een dagje uit met Andrew en Jones, de twee broers van het terrein waarop we verblijven. Zij wilden ons bedanken voor de hulp aan de kleine baby; dus zij stonden erop dat zij die dag alles zelf zouden betalen. In de ochtend liepen we naar hen toe en we zagen al van verre een luxe (geleende) auto voor de deur staan. Omdat we natuurlijk weer moesten wachten op de broers, gingen we even voor het huis op een bankje zitten. En daar kwam John aan gelopen! John is een van de straatjongens die we in 2011 ontmoet hebben in dit dorpje. Deze keer had hij zijn vader bij zich. Ongeloof (want John was al maanden spoorloos en misschien zelfs overleden) en een dikke omhelzing volgde. We begrepen niet goed wat hij op het terrein kwam doen en hoe het met hem ging; wat hij vertelde was niet echt goed te volgen. Toen Andrew er ook nog bij kwam en John en zijn vader een preek gaf snapten we er niet veel meer van. John zou nog wel eens langs zijn geweest en onder andere spullen hebben gestolen. Van Paul en Willem weten we dat hijzelf denkt dat zijn vader hem behekst heeft. In elk geval, John en zijn vader vetrokken en zijn verder niet meer gesignaleerd.
Maar goed, ons dagje uit moest nog beginnen. We wachtten in spanning af. Met de auto (en snoeiharde R&Bmuziek daarin, want als je in een auto rijdt ben je wel cool) reden we naar de eerste activiteit: het radiostation! Andrew, een man met veel aanzien hier, werkt daar. We mochten naar binnen en alles zien. Andrew droeg de dames van de radio op om ons 'on air' de groeten te doen. Een paar minuten later, toen we in de auto naar de volgende bestemming reden, was het zover. Mukwano\'s (='vrienden') Natalia en Dida werden op de radio genoemd! Wauw, op de meest geluisterde radiozender van Oeganda!
De volgende bestemming: een kasteel een aanbouw, voor de toekomstige koning van Oeganda. Vergeleken bij de kastelen die wij kennen weinig indrukwekkend. Natuurlijk wel mooi dat we daar een kijkje konden nemen, omdat de zeer gerespecteerde radioproducer, genaamd Aga, ook met ons mee ging. Daarna lekker Oegandees eten in de stad gehad, en de oorsprong van de Nijl bezocht. Ook bij dit laatste konden we zomaar, en gratis, naar binnen, dankzij een enkel telefoontje van hoge pief Andrew. Stiekum hadden Natalie en ik het zo ondertussen wel gehad. Maar Oegandezen hebben de tijd... Eindelijk gingen we naar huis, maar we moesten beloven om thuis nog een biertje met de mannen te drinken. EN de tank van de huur-auto moest nog leeg gereden worden: dan maar een rondje langs de supermarkt. Nadat Jones zichzelf uitnodigde om bij ons te eten en Andrew (gelukkig) weer naar zijn werk moest, was de dag om...De dag daarna hebben we voor het eerst echt met de straatjongens Nassani, Bryan, Richard en Saddam gewerkt. De twee laatst genoemde hebben 7 en 10 jaar op straat geleefd en zijn nu ongeveer 17 jaar. Nadat we nieuwe schriften voor de jongens hadden gekocht, kon het echte werk beginnen. Ik richtte me op Saddam en hielp hem met... tellen. Inderdaad, deze grote jongen kan nog niet tellen, ook niet in zijn eigen taal. We schreven de cijfers van 1-10 op en hij benoemde ze in het Engels. Daarna noemde ik cijfers op, die hij aan moest wijzen. Voor hem een ongelooflijk moeilijk karwei, maar hij deed zijn uiterste best.

Diezelfde dag werd tegenover ons huisje een klein jongetje met een stok afgetuigd door zijn ouders. Moeder sloeg, vader gooide het kind terugop de grondals het op probeerde te krabbelen. Reden? Het kind was te laat/niet naar school gegaan die middag. Behalve Natalie en ik keek niemand er van op. Het slaan van een kind is normaal en het liefst nog hard ook. Want als je het zacht doet, of te weinig, dan werkt deze opvoedkundige actievolgens de Oegandezen niet meer.

Die avond zijn we met de meiden van het terrein hier, en Jones, uit geweest. Wij trakteerden op de huurauto, benzine en de entree. In de club bestelden we ieder een drankje. Wat blijkt? Onze mukwano\'s hebben geen rooie cent mee genomen. Als mzungu word je hier vaker als geldezel gezien. Maar Natalie en ik hadden zelf ook maar weinig geld mee genomen voor drankjes, dus kon ieder 1 frisdrankje bestellen. Maar de meiden gooiden hun charmes in de strijd en werden tot hun grote plezier nog getrakteerd door de aanwezige mannen. Natalie en ik hielden het bij wat houterige dansjes. Dat gedraai met die kont en dat gerij daar in die club, da\'s niks voor mij.

We kennen hier ondertussen zoveel mensen, ook omdat we hier in 2011 waren, dat we continu bekenden tegen komen. Echt leuk! Overal wordt gezwaaid, worden we geroepen en krijgen we een dikke knuffel. En dat knuffelen, da\'s eigenlijk best wel wat voor mij. Ik besluit dit verhaal dan ook met het advies dat de mensen in Nederland dat ook eens vaker zouden moeten doen! En dan heb je daar bij jullie ook nog eens het geluk dat je na een omhelzing niet naar het zweet van je wederknuffelaar stinkt!

Lieve groetjes en een hele dikke knuffel,

Diede