Lieve mensen,

het is me dan toch overkomen. Ik ben grenzeloos verliefd. Op Bashal.
Bashal is een jongetje van 4 jaar oud. Toen hij een paar maanden oud was, kreeg hij last van een soort epileptische schokken. En daarom is hij nu zoals hij is. En omdat hij is zoals hij is, en in Oeganda woont, leeft hij in een hok. Anders loopt hij weg. Bashal kan niet praten en zijn benen worden, omdat hij steeds in het hok zit, te zwak om goed te lopen. Maar Bashal is blij. Bashal lacht en deelt knuffels uit. Niet vaak hoor, want aan Bashal besteden de mensen weinig aandacht. De kans is volgens de Oegandezen namelijk groot dat wanneer je Bashal aanraakt, je zelf ook een gehandicapt kind krijgt. Maar mijn aandacht werd meteen getrokken door het jongetje in het hok, met zijn enkel vastgebonden aan een touw. De moeder van Bashal maakte het hok op mijn verzoek open en Bashal en ik waren vriendjes. Ik geloof echt dat de moeder voor Bashal doet wat ze kan. Hij had goede kleertjes aan, zag er goed uit en was lekker schoon. \'s Nachts slaapt hij in huis. Bovendien durfde mama er voor uit te komen dat ze de moeder is van dit kind. Ze toont hem in het openbaar, wat uitzonderlijk is. Terwijl we spraken en Andrew voor me vertaalde, werd ze uit gelachen. Onduidelijk is wat de diagnose is van het jongetje. Hij krijgt geen medische zorg, want door de streekziekenhuizen werd verteld dat er niks voor Bashal te doen is. Andere ziekenhuizen zijn te duur. Ik heb met Andrew besloten er achter aan te gaan. Morgen brengen we hem in elk geval een knuffelbeer en wat ander spulletjes. Nu ligt er in het hok slechts een jute zak. Praten doet Bashal niet, maar hij doet jullie vast de groetjes.

Liefs,

Diede