Seeta Nazigo

Vanuit Mpumudde zijn we afgelopen week verhuisd naar Seeta Nazigo. Een dorpje op 15 kilometer afstand van een stad. Maar je zou denken dat je hier aan het einde van de wereld leeft. Dat is prachtig: een oerwoud in je achtertuin! Samen met de buurvrouw en haar zoontjes de natuur in om vruchten te plukken en bananentrossen te snijden, vogels naast je huisje waarvan je het bestaan niet wist, Natalie kookt buiten op de stoof (bof ik even)... Het is hier net jungle-book. Dat betekent dus ook: geen stroom, geen wc, geen water (en op de markt vind je met het grootste geluk slechts kool, tomaten, rijst, eieren).
Op het schooltje in de buurt kunnen we soms gebruik maken van de accu op zonne-energie. Toiletteren gebeurt boven het gat in het hok op 20 meter afstand van ons huisje. En \'s nachts boven een emmer, want dan kun je beter binnen blijven. Dat doen de meeste mensen hier. Maar op advies van de bevolking hier hebben wij hier \'s nachts ook nog een guard (genaamd Joseph, uitgerust met een zaklamp, pijl en boog) tot onze beschikking. En dus kun je het beter niet in je hoofd halen om in het donker op pad te gaan, want voor je het weet ben je het doelwit van Joseph. Naast Joseph is onze guard Tewo nog steeds in ons bijzijn: we hebben de puppy maar gewoon mee genomen!
Omdat wij vrijwilligerswerk doen voor de school God\'s Glory, moeten de leerlingen voor ons water halen. Dat vinden we toch echt te erg: kinderen van 10 jaar die met een jerrycan van 20 liter op hun hoofd moeten lopen zodat wij ons kunnen wassen. Dus lopen we mee. Stukje over de weg, afdaling in de natuur en dan kom je bij een pijpleiding waar het grond-/rivierwater (?) uit komt. De kinderen willen vaak niet dat we ze helpen, maar het is niet om aan te zien hoe ze letterlijk gebukt gaan onder de jerrycans. Omdat we zelf mee lopen, hoeven de kinderen die ons helpen geen ton van 20 liter, maar 10 liter te dragen. En wij dus ook. Tot op heden lukt het me niet om de hele route 20 liter op de schouder te dragen, maar dat is een goeie uitdaging voor de komende maand. De kinderen doen dat meerdere keren per dag voor hun ouders. Wat ben ik toch in de watten gelegd vroeger!

De kinderen (en volwassenen) hier zijn geen mzungu\'s gewend. Ze zijn allemaal heel erg bescheiden en verlegen en het is niet de eerste keer dat er een kind in huilen uit barst wanneer je te dichtbij komt. Naast ons woont Betty, een moeder met drie kinderen: een tweeling van vijf jaar en de kleinste is 3 jaar. We hebben de kinderen een plastic speelgoedbeest gegeven en daar zijn ze al een week zoet mee. Dat is waarschijnlijk het eerste speelgoed dat ze hebben gezien en de dieren worden overal mee naartoe genomen, aan een touwtje in een boom gehangen, in het bos verstopt, rond gezwaaid, enz. Na het spelen worden de dieren opgeborgen in de kapotte buitenkant van een oude radio.
De vader van de kinderen is overleden, nadat hij een lichte vorm van malaria had. Betty probeert te leven van de bananen uit eigen tuin. Een speciaal soort banaan, matoke, is hier in gekookte vorm een hoofdgerecht. Ze mag gratis wonen in het huisje, wat eigenlijk van haar zwager is. De tweeling gaat naar de creche en daarvoor betaalt haar zus. Betty is echt een schat, ondanks dat ze zelf niks heeft, komt ze ons elke dag tracteren op suikerriet, bananen, vruchten... Gisteren kon ze haar vinger niet meer bewegen en was deze gezwollen. Geld voor de dokter (1 euro 50) had ze niet. Noodzaak om naar de dokter te gaan was er wel: als bijverdienste vlecht ze matten van een soort gras, waar alle vingers dus voor nodig zijn! Daar komt het mzungu-geld goed van pas: Betty is naar het ziekenhuis 20 meter verderop gegaan en is nu een zalfje rijker. De vinger slinkt zienderogen. Natalie en ik drukten haar op het hart om niet te zeggen dat het geld voor de dokter van de mzungu\'s komt. We zijn er achter gekomen dat de doktoren hier blanken vrezen, of als geldezel zien. Onze kleine vriend Bashal is ook door ons met zijn moeder op kosten van alle gulle gevers naar een ziekenhuis gestuurd. Daar verblijft hij nog steeds. Het onderzoek is afgerond en de behandeling van zijn epileptie is gestart. Er schijnt in het ziekenhuis een journalist van de radio te zijn langs geweest. Die vroeg uitgerekend de moeder van onze Bashal hoe zij aan het geld voor de behandeling komt. Omdat nu in het hele land te horen was dat twee blanken hiervoor betalen, werd ons op het hart gedrukt de behandeling nu niet te staken. We vonden het bedrag eigenlijk te hoog oplopen: op een keer kan de geldezel geen geld meer poepen. Maar er werd benadrukt dat iedereen 'embarrassed' zou zijn als we Bashal nu naar huis zouden sturen. Dus hebben we nog weer de nodige shillings bij gelegd en kijken er naar uit om Bashal na de behandeling van twee weken weer in zijn eigen woonplaats te ontmoeten, hopelijk niet meer in de kooi?

Inmiddels zijn we nu al bijna een week in dit dorpje en worden de mensen steeds enthousiaster over deze twee 'witten'. We zijn druk bezig met het verven van God\'s Glory. We verven o.a. de boarding ruimtes (slaapkamers van kinderen die intern zijn). Dit doen we voor het Lejofonds, die ons aan deze bestemming geholpen heeft. Het verven vreet nogal wat energie en daarbij lijkt het hier nog veel warmer dan waar we eerst verbleven. De mensen en kinderen zijn dankbaar. Van de schoolkinderen kregen we als dank wel meer dan 40 avocado\'s! Uitdelen dus weer...
Het regent hier bijna niet en de zon brandt alsmaar, ook al is het eigenlijk het regenseizoen. Vanochtend zag het er naar uit dat het bewolkt (en dus wat frisser) zou blijven, maar ook op deze zondag spaarde de zon ons niet. Gelukkig konden we achterop de brommer wat uit waaien. Vandaag zijn we namelijk op de boda boda naar de stad gegaan om de dag door te brengen met onze mukwano\'s (vrienden) die ons kwamen bezoeken. Zowel Ellen (uit Nederland) als Jones (uit Oeganda) keken hun ogen uit hier in dit gehucht. Omdat er hier in dit dorpje heel weinig te verkrijgen is, hebben we meteen de kans gegrepen om in de stad wat te eten. Hier 'thuis' eten we vooral gekookte banaan en rijst, met ei (en noodles uit de stad). Bovendien delen we met wie er maar in de buurt is. Het is echt hard, maar zelfs ons buurjongetje Jeesa heeft een hongerbuikje. Ookal is het ventje volgens mij hartstikke gelukkig, ik heb hier toch veel moeite mee.

Het is nu avond en we hebben een heerlijke zondag achter de rug. De buurvrouw is gelukkig omdat ze haar haar met onze shampoo heeft mogen wassen, de guard heeft zich verschanst onder een bananenblad voor ons huisje, en ik geniet omdat ik dit land mag meemaken.

Veel liefs,

Diede