Woensdag namen we afscheid van Seeta Nazigo. Van de ongerepte natuur, van de waterstroompjes, van onze guard, van de buren, de school, van de mensen die ons hart hebben veroverd. De dag voor vertrek hebben we koningsdag gevierd. De jonge feestgangers kwamen in hun mooiste kleren. Volgens hun ouders telden sommige kinderen al een week lang de dagen af. Vol verwachting gingen ze op het gras in onze tuin zitten. En toen begon het! Koek happen, snoep happen, rood-wit-blauw-schmink en oranje nagellak. Wat een feest! Onze vriendin (juffrouw van het schooltje) Sylivia had de taak op zich genomen om 5 kilo rijst en 3 kilo bruine bonen klaar te maken. Volgens Sylivia en haar collega Harriet, was houtskool te duur om het vuur op te stoken. Dus liepen ze \'s ochtends al enkele kilometers om kaphout te halen.

Natalie en ik stonden voor een andere taak. Meneer Stephen, de headmaster van de school, had ons gevraagd om samen met hem een vriend van hem te bezoeken. Omdat meneer Stephen ons en het project van het Lejofonds de laatste dagen zo tegemoet was gekomen, besloten we op zijn verzoek in te gaan. Na dagen van beraad, heeft hij namelijk besloten zijn schaamte wat betreft het dragen van slippers op school opzij gezet! Vanaf nu zal ter bescherming van de voeten van de kinderen, het dragen van slippers worden toegestaan. Hopelijk kunnen hiermee veel problemen voorkomen worden en het Lejofonds gaat proberen om goed schoeisel voor alle kinderen van de school mogelijk te maken. Schoenen hebben vanwege het jigger-probleem natuurlijk de voorkeur.
Wat betreft de vriend van meneer Stephen bleek het te gaan om een man van vijftig, die al een jaar met AIDS op bed lag. We vroegen ons af wat wij als leken voor zo\'n man konden betekenen. Hij gaf zelf het antwoord: hij wou graag geld voor voedsel. Ondanks de Koninklijke feeststemming van die dag, ging dit feest voor hem niet door! Deze man en zijn vrouw, bleken namelijk nooit de moeite hebben genomen om hun kinderen op HIV/AIDS te testen, terwijl ze zelf beiden besmet- en onder behandeling zijn. Tientallen excuses, smoesjes. Ongelofelijk dat men er wederom voor kiest zichzelf (en hun schaamtegevoel) boven het leven van hun kinderen te plaatsen. Ondanks dat deze man dus al een jaar op bed ligt, is het hem en zijn vrouw wel even gelukt om nog een baby te produceren, die nu twee maanden oud is! Ook Stephen was geschokt; hij wist niet dat de kinderen van zijn vriend niet getest waren. Omdat hij voor een neefje zorgt dat op zijn tweede meer dood dan levend ten gevolge van HIV bij hem is gebracht, weet hij het belang van de zaak. Samen maakten we de man duidelijk dat het schandalig is om hulp te vragen aan anderen, terwijl hij zelf in alle bewustzijn fout na fout maakt. Fouten die hij niet recht wil zetten. Ook nu waren hij en zijn vrouw niet bereid om hun kinderen te laten testen. Na veel gepraat lukte het ons dan toch om nog diezelfde dag zijn vrouw met de aanwezige kinderen naar het ziekenhuis, 10 km verderop te sturen. En laat in de middag, sloten ze zich op verzoek van meneer Stephen aan bij ons feestgedruis (en rijst en bonen), om ons de uitslag van de tests te melden. Gezien de man (en dus zijn vrouw) sinds 5 jaar besmet zijn, zijn de kinderen van boven die leeftijd gezond. Maar het meisje van twee-en-half is de pechvogel. En de baby waarschijnlijk ook. We zijn nog in afwachting van de testresultaten; om de een of andere reden duurt het bloedonderzoek bij deze kleine langer. Moeder leek niet onder de indruk te zijn en genoot van de rijst met bonen. De twee maanden oude baby voerde ze avocado en limonade.

Onze grote en kleine vriendjes genoten! En wij dus ook, van deze laatste dag in Seeta Nazigo. De dag daarna brak het grote afscheid aan. Sylivia huilde. Onze grote kleine vriend Addison huilde. En wij huilden. Het raakte me enorm dat onze aanwezigheid zoveel voor deze mensen heeft betekend. En dat zij achterblijven in een wereld van grote armoede. In een kleine wereld, omdat er voor hen geen geld is om de wereld buiten het dorp te verkennen. Het vooruitzicht naar ons huisje in Mpummudde, met wc, douche, kraan en stroom, woog niet op tegen de liefde van deze mensen.

Het is wennen om nu weer in Mpumudde te zijn. De drukte van de stad in vergelijking met de rust van het dorp. De gehaaide stadslui in vergelijking met de bescheidenheid van de mensen in het dorp. Het niet kunnen ontsnappen aan de stokslagen die de buurvrouw haar dochtertje geeft. Het is voor het eerst dat ik werkelijk niet meer tegen het leed kan. Gelukkig vormen Natalie, Ellen (woont bij ons in het huisje in Mpummudde) en ik een drie-eenheid die dit kunnen delen. We hebben besloten een paar dagen rustig aan te doen en hopelijk nemen de mooie dingen dan weer de overhand. Zoals de broertjes Jazidi en Banda die nu lekker naast me zitten te kleuren. En zoals John, een ex-straatjongen die we al kennen van onze vorige Oeganda-reis, die net kwam vragen wanneer we samen gaan zwemmen. Dus morgen zwem ik alles van me af!

Veel liefs,

Diede