Oeganda is een vuilnisbelt. In vele opzichten. Maar voor de kinderen is dat feest. Wanneer wij een volle vuilniszak hebben, denken we eerst goed na waar we die laten: er moet een geschikte brandhoop gezocht worden voor onze vieze doekjes, lege blikjes, lucifers, pillendoosjes, fruitafval, enzovoort. Het liefst een brandhoop die snel aangestookt kan worden, zodat de buurtkinderen er niet in gaan zoeken. Voor je het weet lopen ze namelijk met je gescheurde onderbroek te zwaaien. Erger nog: vorige week liep een gehandicapte jongen van het terrein in een plastic zakje met daarin een hondendrol van huis-hond Tewo te kneden! Nou snap ik deze kinderen wel. Wat weg gegooid wordt, kan namelijk van grote waarde zijn, een hele schat zelfs! En dat wil ik jullie met deze foto’s laten zien. Kinderen die “slapen” in hun huisje, gemaakt van zakken en gemaaid gras. Naast hun “huis” een geparkeerde auto: een kapot gesneden jerrycan, die voort getrokken kan worden aan een touw. Of een speelgoedauto van een leeg doosje en dopjes. En anno 2013 rennen de kinderen hier nog steeds met stokken achter een wiel aan, met het grootste plezier. En dat snap ik, want het is niet zomaar een wiel, maar een heuse Toyota, of Isuzu!

Een meisje zorgt voor haar voddenpop. Andere meiden maken zich mooi met een pruik van nep-haar dat bij onze huisgenote Ellen ingevlochten was, maar er na een tijdje uit moest. Een hoedje van plastic kan ook goed staan.
Een houten step, met slippers als rem. Muziek maken met stokken, op een zelfgemaakte xylofoon en een jerrycan. Daarna heerlijk uitrusten in een zelf geknutselde klamboe. De kinderen van Oeganda maken de wereld mooier.

Liefs, Diede