Lieve mensen,

Morgen vertrekken we. Morgen stappen we in het vliegtuig, kijken we nog een keer naar beneden, en laten we Oeganda achter. Onze grote en kleine vriendjes, het warme weer, de gastvrijheid, de taal van deze streek, de laatste puppy die voor onze deur werd gedumpt, onze gehele inboedel… Rijker dan ooit komen we terug. In een huis met muren van steen, dak, water en stroom. In tegenstelling tot Bryan, ons tienjarige vriendje die gisteren zijn hut heeft gerepareerd met koeienstront. Een dag later is nog te ruiken dat hij deze arbeid heeft verricht.
Vandaag zijn de scholen hier, na een vakantie van een paar weken, weer begonnen. Hopelijk zullen de buurtkinderen het “zwembad” dat we hier onlangs hebben geopend daardoor minder missen. Een paar weken terug kochten we een zeil, legden het hier op het gras en gooiden er water op. De kinderen geloven echt dat ze zich in een zwembad bevinden en oefenen elke dag de schoolslag.

Bright, een jongetje dat we nog kennen van de eerste keer dat we in Oeganda waren, gaat vandaag ook weer voor het eerst naar school. Zijn ouders betalen schoolgeld voor de drie oudste kinderen. Daardoor is het geld op en dat betekent dat Bright (6 jaar) de pineut is. Zijn naam zal hem geen eer aan doen, wanneer wij niet voor de komende twee jaar schoolgeld voor hem zouden hebben betaald, van jullie giften. Totale kosten voor 2 jaar basisschool (inclusief uniform, schoenen, sokken, boeken, pennen en potloden): 31 euro. Kassa.

Ook voor een Yunusu van 8, en zijn grote zus Hadija van 22 zal een nieuwe wereld open gaan. Ze zijn beiden blind, evenals hun jongere broertje van 4. Hun oom klopte op een dag bij ons aan, met de veelgehoorde vraag om hulp. Hadija, de zus, is enkele jaren naar een primary school geweest maar op een gegeven moment werd dit te moeilijk voor haar. Om die reden hebben de ouders de andere blinde kinderen nooit naar school gestuurd. Niet wetende wat te doen, hebben we contact opgenomen met het Lilianefonds. Zij zullen het schoolgeld voor Yunusu en Hadija betalen. Yunusu gaat naar een boarding school voor blinde kinderen. Hadija naar een school waar blinde jongeren matten en manden en zo leren vlechten. Toen we het gezin thuis opzochten, werden we weer met de neus op de feiten gedrukt: sommige mensen hebben echt niks. We hebben de gehele huisraad getaxeerd op drie euro: een paar borden, mes en vork, afwasbak en vier houten stoeltjes. In het huis, met daaromheen een paar kleihutjes, wonen de moeder van de blinde kinderen, de andere vrouw van hun vader en twaalf kinderen. De vader is overleden en dus proberen de vrouwen het gezin draaiende te houden met het verbouwen van wat mais, casave en het vangen van kleine visjes. Juist in zulke gezinnen, weten de mensen wat delen is. Natalie en ik, en zelfs onze brommerrijders werden getrakteerd op een flink bord rijst met een vis, en een beker melk (aangelengd met slootwater) met suiker. Gezien het Lilianefonds alleen bereid lijkt tot het betalen van de school fees (en dus niet de benodigdheden voor boarding school), hebben we gisteren inkopen gedaan. Twee bezems, vijf rollen pleepapier, tandpasta en tandenborstel, tien stukken zeep, handdoeken, twee wasteilen, vaseline, sokken, schoenen, schoenpoets en –borstel, borden en bekers, een matras, jerrycan en twee grote ijzeren kisten met sloten er op om de spullen in op te bergen. Totale kosten voor beide kinderen: 45 euro. Kassa.

En dan hebben we onze baby Emmanuel en zijn moeder Annet. Na een paar dagen in het ziekenhuis door te hebben gebracht met haar zoontje, heeft Annet besloten om het kind af te geven aan een Babies Home. Het kind leek zo ziek en ondervoed te zijn, omdat mama de moed voor hem had op gegeven. Veel hoop voor een HIV-besmet kindje, zonder vader en vaste verblijfplaats is er namelijk meestal niet. En dan wordt er niet meer voor een kindje gezorgd. Toen Annet er over na dacht om het kind een nieuwe kans te geven in een Babies Home, fleurde ze op. Ze was zo blij als een kind en probeerde op de valreep om Emmanuel aan te laten sterken. Na een paar dagen was het zover, en heeft Annet samen met ons haar kindje weg gebracht. Ik kan me niet indenken hoe ik me in zo’n situatie zou gedragen, maar ik heb respect voor Annet. Emmanuel is nu op een goede plek met 58 broertjes en zusjes die ook allemaal HIV/AIDS hebben, maar zoiets scheurt je hart in tweeën.
Om niet alleen Emmanuel, maar ook Annet een goede nieuwe start te geven, zijn we samen op zoek gegaan naar een huisje voor haar. Al snel vond ze een huisje, naast de vrouw die haar zoontje bij ons bracht. Geld voor de huur heeft ze niet, dus hebben wij het huisje voor de komende vier maanden gehuurd. Kosten voor vier maanden: 18 euro. Kosten inboedel: 16 euro. Annet heeft nu een eigen plekje en is op zoek naar een baan. Omdat er weinig werk is, bakt ze nu dagelijks casave en een soort pannekoekjes van een startkapitaal van 3 euro dat ze van ons gekregen heeft. Annet heeft hoop, is blij en kijkt uit naar het moment waarop ze genoeg geld heeft verdient om haar zoontje in het tehuis op te zoeken. Totale kosten: 37 euro.

Zoals ik al eerder schreef, heeft ook de moeder van John en Akena een startkapitaal van ons ontvangen, van vier- en halve euro. Met dat geld is ze naar de boeren gegaan, heeft groenten opgekocht – en – verkocht. Een paar dagen terug kwam ze trots haar verdiensten laten zien: een-en-veertigduizend shilling. Dat betekent dat ze het startkapitaal van vier euro vijftig heeft terugverdiend, plus een winst van zeven euro en 80 cent. Dat lijkt niet veel, maar voor hier is dat meer dan een gemiddeld maandinkomen, en dat in twee weken! Tjakka.

Onze Bashal staat nu op nummer één van de wachtlijst voor ‘Ekisa’: een day-care voor gehandicapte kinderen, op (Afrikaanse) loopafstand van hun woonplaats. Daarnaast is Bashal weer met anti-epileptica gestart. De eerste dagen was hij daardoor finaal van de kaart en was hij niet eens in staat om te zitten. Afrikaanse dokters… Nu de moeder is verteld dat Bashal de medicijnen met melk in moet nemen, gaat het beter. Maar natuurlijk is er geen geld voor melk. Ik hoop dan ook dat Bashal snel bij Ekisa terecht kan, en op die manier ook een E.E.G. krijgt. Pas dan kunnen de medicijnen goed op hem afgestemd worden.

Vandaag hebben we al afscheid genomen van een paar mensen in de buurt. Tijdens onze wandeling hebben we meteen een aantal kinderen met de ergste wormen-buikjes een wormenkuur gegeven. Sommige dingen zijn zo makkelijk… Ontworming: 60 eurocent per kind.

Zomaar enkele voorbeelden van waar we ons mee hebben bezig gehouden. En juist deze ervaringen, maken me zo rijk. Ik heb gelachen, gebaald, genoten, ben geschrokken en heb gehuild, maar ik kijk alweer uit naar mijn volgende reis naar Oeganda.

Tot snel!

Liefs, Diede