Woensdag 22 oktober
Teen mom - episode 1

Eergisteren zijn we aangekomen in Oeganda. Een goede vlucht gehad en ook de ebola-check kwamen we met vlag en wimpel door. Dit houdt in: alle vragen als 'did you have a fever (recently)' of 'has there come blood out of your nose or other bodyparts (recently)' met "nee" beantwoorden, een thermometer tegen je hoofd en het ontsmetten van de handen met alcohol.

Na een overnachting in een hostel bij het vliegveld en de volgende dag een tocht per auto van zes uur (120 km) arriveerden we in Jinja. Hier zal ik drie maanden verblijven in een soort gezinsvervangend tehuis (http://www.blessings4you-uganda.org/). Mijn vader is er de eerste drie weken bij, en ons werd een heel warm welkom geheten. De meeste kinderen uit het huis komen pas rond 5 uur thuis uit school dus die heb ik nog niet zo veel gezien.

Vanochtend gingen we op pad naar de sloppenwijk Masese, hier dicht bij huis. Brian, een medewerker van het huis ging met ons mee. Het is niet mijn eerste keer dat ik in zo'n wijk ben, maar het blijft schokkend. In Masese wonen veel mensen die uit het noorden van Oeganda komen. Zij komen hier op zoek naar een beter leven. Het noorden van Oeganda wordt geteisterd door droogte, oorlog en vele vluchtelingen, tevens uit Zuid-Sudan. Maar de meeste mensen die naar Jinja komen, kunnen ook hier nauwelijks of niet rond komen. Zij komen terecht in sloppenwijken en wonen in stenen of lemen huisjes. Die zijn vaak niet meer dan een paar vierkante meter groot. Er heersen vele ziekten. Kinderen met allerlei soorten huidaandoeningen en andere ziekten door gebrek aan hygiëne, ondervoeding, en dan is er ook nog de o zo kwetsbare groep van kinderen met een handicap. Uit vele hoeken kwamen vragen voor hulp, vooral ook gericht aan Brian, die in de wijk bekend is vanwege de organisatie.

Maar we hebben besloten om het vandaag te houden bij een paar tienermoeders. We nodigden hen uit om om 5 uur naar het huis van het project te komen. Om half 5 werd de krakende poort geopend. De meisjes (allemaal uit de wijk Masese) druppelden binnen. Niet een, twee... Maar een stuk of 15. Om de beurt vertelden ze hun verhaal. Agnes, 17 jaar, baby van 4 maanden. Lucy, 17 jaar, baby van 5 maanden. Angelina, 17 jaar, baby van 1 jaar. Alice, 17 jaar, tweeling van 1 jaar en 9 maanden. Terwijl ze hun verhaal deden, bleef de poort kraken en bleven de meisjes binnen komen. Uiteindelijk telden we 21 jonge moeders. Vijf ervan begrepen Engels. Vier van hen hebben de basisschool afgemaakt. Daarvan zijn er weer 3 naar de middelbare school gemaakt maar hebben die, vanwege hun zwangerschap, niet afgemaakt. Alle vaders van de baby's hebben de moeders verlaten. Bijna alle meiden vertrekken 's ochtends vroeg naar de stad om geld te verdienen. Ze sorteren bonen, rapen afval-fruit of doen andere klusjes, waarmee ze met een beetje geluk bijna 1 euro per dag verdienen. Sommige nemen hun baby mee naar de stad, maar de meeste niet. De kans is dan namelijk kleiner dat ze een klusje mogen doen. Sommige baby's blijven bij de buren, andere blijven bij een "oppas". Zo'n oppas is gemiddeld 8 jaar oud. De tweeling blijft als moeder overdag naar de stad is bij hun 4-jarige zusje. De mama's zeggen allemaal dat ze hun baby hebben laten inenten. Zelf willen ze graag getest worden op HIV/AIDS. Veel van hun kinderen zijn ziek, ondervoed en te klein voor hun leeftijd. De meiden geven allemaal een "top 3 van challenges" aan: het betalen van onderdak, voedsel en medische kosten. Bijna allemaal wonen ze op zichzelf in een lemen huisje, maar hebben ook een huurachterstand. De huur is zo'n 5 tot 9 euro per maand.

Voordat de mama's weer naar huis gingen hebben we hen in 2 groepen verdeeld en voor de volgende keer hier uitgenodigd. Ik zou het fantastisch vinden om moeders in deze situatie te helpen. De dames zeggen dat ze alleen tijdens hun zwangerschap soms wat hulp van organisaties hebben gekregen. Maar nu is er niks meer. Wat kan de toekomst brengen? Ik geloof dat er tussen zwangerschap en weeshuis een groot gat is in ontwikkelingshulp Oeganda. Ik hoopte deze periode iets te kunnen betekenen voor enkele jonge mama's. Maar dat de opkomst zo groot zou zijn, dat had ik niet verwacht.

Veel liefs,

Diede

Donderdag 23 oktober

De kinderen en de witte engel

Op de dag van teen mom – episode 1, ontmoetten we niet alleen tienermoeders. Een vrouw bracht ons naar een gezin van vijf kinderen. Twee dagen ervoor was de moeder begraven en de vader was al eerder gestorven. Een jongen van 17, drie meisjes van 15, 13 en 7 en een jongetje van 2 blijven achter. Brian probeert nu voor de kinderen een oplossing te zoeken. De weeshuizen willen de jongste (John) wel op zich nemen, wat er met de rest van de kinderen gebeurt is nog onduidelijk. Voorlopig zijn ze nog met zijn allen bij elkaar in hun huisje. We hebben hen voedsel gebracht en besloten de achterstallige huur te betalen, zodat de kinderen niet op straat gezet worden. Baby John is ontroostbaar, maar valt in slaap als Brian hem een tijdje heen en weer wiegt. Brian spoort de grootste kinderen aan dit ook te doen.

Vanwege heftige regenval schuilen we een tijdje in hun huisje. Er ligt een witte kip op de grond. Die zal vanmiddag door de kinderen geslacht worden en op het graf van moeder gelegd worden als offer. Een witte kip, voor een witte engel: hun moeder.

Liefs,

Diede