Vrijdag 24 oktober

Oude bekenden & Teen mom - episode 2

Oude bekenden

Net als fietsen, verleer je ook wassen op de hand niet. En daar begon de ochtend dus mee. Na het ontbijt vertrokken we vervolgens naar Mpumudde. Een klein dorpje met oude bekenden.

Eerst pikten we Moses op, een man die een klein boys home runt, en die mijn oude vriendje Bashal (zie eerdere verhaal 'Bashal') af en toe heeft bezocht om te kijken hoe het met hem ging. Ik ontmoette Bashal in 2013. Zijn situatie was niet al te best. Hij had duidelijk een achterstand: kon niet praten, keek je niet aan, en had volgens moeder last van toevallen. Zij kon geen medische zorg betalen, dus bleef Bashal vooral waar hij was: voor het huisje in een soort van kooi. Destijds hebben we geprobeerd om hem medisch te laten onderzoeken, en hebben we gezocht naar mogelijkheden om de omstandigheden van Bashal te verbeteren. Dokters concludeerden dat Bashal autistisch zou zijn. Maar verder dan die conclusie, zijn we niet gekomen.

Ook terug in Nederland bleef ik aan Bashal denken. Maar ondanks vele e-mails tussen Nederland en Oeganda lukte het niet om enige hulp voor hem te vinden.
Blij was ik, toen ik hem vanochtend weer zag. Verdrietig, om hem nog in precies dezelfde situatie te zien. Hoop, omdat Brian, Moses en ik besloten hebben om nogmaals hulp aan te vragen bij een andere organisatie in de buurt van Jinja. Zij helpen families met kinderen met een handicap. Ondanks dat we eerder een “nee” van hen te horen hebben gekregen toen we om hulp voor Bashal vroegen, hopen we nu toch dat ze Bashal en zijn moeder bij willen staan. Zij zouden haar wellicht kunnen leren hoe zij het beste voor Bashal kan zorgen, zodat hij zich beter kan ontwikkelen. Op het moment hebben we voor deze optie besloten, omdat Bashal er in zijn gedrag niet makkelijker op is geworden het afgelopen jaar. Hij loopt weg, eet alles wat hij tegen komt en lijkt alleen wat met zijn moeder te kunnen communiceren: bij haar wordt hij rustig. Ookal zijn er hier in Jinja vele organisaties met de beste bedoelingen, het is de vraag of zij Bashal meer kunnen bieden dan zijn moeder.

Emmanuel, een jongetje met Down syndroom dat we in 2013 tegen kwamen, maakte mijn dag goed. Hij ziet er goed uit, loopt, luistert naar zijn moeder, en... praat! Met veel geduld heeft zijn moeder hem leren praten en ze is vastbesloten om hem volgend jaar naar de Primary school te laten gaan! Vandaag leerde hij er een nieuw woordje bij: ‘mzungu!’.

Vanochtend zijn overigens de 2 jongste van de vijf weeskinderen opgehaald. We hebben geprobeerd om ze bij elkaar te houden met behulp van een andere organisatie, maar voor we het wisten zijn de twee jongste meegenomen door een weeshuis. De drie oudste zijn nog in de sloppenwijk Masese. Hun tante heeft het afgelopen jaar voor hun zieke moeder gezorgd. Deze vrouw is hiervoor speciaal uit het Noorden van Oeganda gekomen. Nu de moeder is overleden, wil de tante terug naar haar eigen kinderen in het Noorden. Ze heeft echter geen geld voor de terugreis. Met 12 euro hebben we haar de mogelijkheid gegeven om na ruim een jaar terug te keren naar haar eigen gezin.

Teen mom – episode 2

Vandaag om 5 uur was de tweede bijeenkomst van de tienermoeders. De groep was zo groot, dat we deze opgesplitst hebben. Groep 1 was vandaag als eerste aan de beurt om een plan van aanpak te bespreken. We verwachtten tien meiden, maar dat werden er al gauw weer veel meer. Uiteindelijk hebben we (Rukya en Aidah van Blessings en ik) aan 16 meiden een plan geboden. Bij de eerste meeting gaven de meeste meiden aan problemen te hebben met hun inkomsten. Ze kunnen de huur niet betalen, hebben soms geen eten en kunnen hun kind bij ziekte niet laten behandelen. Het feit dat ze een baby hebben, belet hen vaak om werk te vinden. Zo ontstond het idee voor een daycare. Als bijvoorbeeld vijf moeders samen werken en om de beurt op elkaars kinderen passen, krijgt de oppasmoeder een beetje van de verdiensten van de andere vier. Zo hebben ze alle vijf een mogelijkheid om te werken, terwijl op het moment minstens de helft van hen aan huis (beter gezegd hut) gebonden is.

Toen we het plan lanceerden, kon ik dekking zoeken. De dames verwachtten dat ik voedsel, kleding en medische kosten voor hun kinderen zou betalen of op zijn minst een baan in Nederland voor hen zou zoeken! En dit werd ons in enkele talen verteld, want zoals ik al eerder vertelde, komen alle dames uit Masese en is Masese een soort van toevluchtsoord vanuit het gehele land. Gelukkig bleken Rukya en Aidah niet alleen geboren vertalers, ook gooiden ze hun overtuigingskracht voor het plan in de strijd. Na een uurtje hadden de moeders geen vragen meer. Sommige vertrokken met een baalgezicht. Anderen vroegen of ik hun naam op de lijst wou schrijven. De geïnteresseerde dames mogen dinsdag weer komen om het plan verder uit te werken. Zij hebben in principe niks te verliezen, dus ik hoop dat sommigen de uitdaging aan gaan.

Maar dat dit lastig kan zijn, vertelde Brian ’s avonds. ‘People here are spoiled by organisations’, zei hij. Waarom zouden ze met een plan als dit in zee gaan, als ze bij een andere organisatie voedsel voor hun kind krijgen en een flesje cola voor zichzelf? Omdat sommige meiden verder denken dan vandaag en morgen. Omdat zij zelfstandig willen worden en ook op de lange termijn goed voor hun kind willen zorgen. Die meiden hoop ik dinsdag te zien, maar dat is dus nog afwachten...

Zaterdag 25 oktober

Oude bekenden van Seeta Nazigo

De vorige keer dat ik in Oeganda was, verbleef ik ongeveer een maand in een heel klein dorpje tussen veel groen: Seeta Nazigo. Zaterdag heb ik het dorpje bezocht. Wederom een fantastisch weerzien. De foto's spreken voor zich!