Teen mom - episode 3

Gisteren hebben we de zesde tienermoedermeeting gehad. Ondanks dat sommige moeders afhaken omdat ze niet krijgen wat ze willen, blijft hun aantal groeien. Met een groepje van ongeveer 20 moeders zijn we het eens geworden over het babysitterplan.

In de groep zijn 8 moeders, van wie het kind nog heel jong is en dus borstvoedingafhankelijk. Deze moeders kunnen in principe niet naar de stad om te werken. In overleg hebben we besloten dat deze moeders de babysitters zullen zijn. Naast hun eigen kinderen, zullen zij om de beurt voor een twintig-tal kinderen zorgen. Niet voor alle twintig tegelijk, maar in groepjes van zo’n 4 kinderen. De moeders die hun kind naar de babysitter brengen, hebben die dag veel meer kans op werk in de stad en dus op meer inkomen.

Aan de hand van hun inkomen hebben we besloten dat een moeder per kind 500 shilling aan de babysitter geeft. Dat is ongeveer 15 eurocent, maar wel ongeveer een kwart van hun daginkomen. De moeders hebben er vertrouwen in dat hun daginkomen zal groeien als hun kind bij de babysitter is, dus zijn zij er allemaal toe bereid dit bedrag neer te leggen. Ook zijn zij het er over eens dat de babysitter die dag een boel werk te doen heeft (wassen, voeden, opruimen, spelen, enz.) en dat zij een behoorlijk inkomen verdient: 5000 shilling per dag. Deze kosten kunnen niet uit het bedrag gehaald worden dat de moeders in leggen. Met hulp van jullie fantastische giften kunnen wij dit aanvullen. Ook worden de giften gebruikt om goede, gezonde voeding aan de kinderen te bieden op de dagen dat zij bij de babysitter zijn. Alle moeders willen hun kind 2 dagen in de week naar de babysitter brengen. Enkele kilo’s rijst, bonen, posho (maïsmeel), suiker en een paar tomaten, uien en een stuk zeep om de poepbroeken te wassen zijn dus wekelijks nodig. We zullen de komende tijd zien hoe het gaat! Ik vind het in elk geval zeer hoopvul dat zo een groot aantal jonge vrouwen bereid is mee te doen aan een voor hen totaal onbekend project, waarvoor ze ook nog eens zelf geld in moeten leggen. De bedoeling hiervan is natuurlijk, dat mensen uiteindelijk zelf verantwoordelijk zijn voor hun kinderen en zich dus ook verantwoordelijk op moeten stellen. De babysitters zorgen in hun eigen huis voor de kinderen. We zijn bezig om alle babysitters thuis te bezoeken. Twee van hen gaan woensdag al aan de slag en hen zullen we ook bezoeken als ze aan het werk zijn. Slechts enkele van hen spreken Engels, maar de kloof tussen mij en hen wordt elke keer een stukje kleiner. Ook met tussenkomst van een vertaler kun je elkaar steeds beter leren kennen. En dat geeft wederzijds vertrouwen.

Vliegers

Verder gingen deze week vele vliegers op. Bashal krijgt vrijdag een EEG (ook van jullie giften) en er zal dan hopelijk eindelijk meer bekend worden over zijn toestand en wat daar aan te doen is. Bovendien heeft Ekisa, een project voor kinderen met een handicap, toegezegd om Bashal en zijn moeder te willen coachen.

Met Scovia (de poetsvrouw van het huis waar ik verblijf) en haar zoon Godfry (die tevens in het huis verblijft) hebben we Edward bezocht in Our Own Home. Dat is een opvanghuis voor kinderen met HIV/AIDS. Edward is de jongste zoon van Scovia en dus Godfry’s broertje. Het jongetje moest even wennen aan zijn moeder, die hij al een jaar niet gezien had. Vervolgens wou hij haar niet meer laten gaan.

In diezelfde opvang heb ik Emmanuel weer terug gezien. Emmanuel is in 2013, na een ziekenhuisverblijf omdat hij ernstig ondervoed en ziek was, ook in Our Own Home terecht gekomen. Ik heb geprobeerd om zijn moeder te vinden. Ik heb haar helaas nog niet gezien. Haar oude buurtgenoten weten wel waar ze is; ze zou samen met haar nieuwe man verhuisd zijn. Emmanuel lijkt niet veel gegroeid en hij is nog steeds een ziek, stil mannetje. Hopelijk komt hij er nog wat meer bovenop, zodat hij als een normaal kind zal kunnen spelen in de toekomst.

Mijn lieve vadertje heeft aan de werknemers van een project dat rolstoelen maakt voor kinderen met een handicap, enkele laskappen gegeven en ook wat werkhandschoenen, beschermingsbrillen en gehoorbeschermers. Vooralsnog maakten deze mannen die zulk fantastisch werk doen enkel gebruik van gewone zonnebrillen bij het lassen. Beschermingsbrillen, werkhandschoenen en gehoorbeschermers hadden ze nog nooit gezien. Direct demonstreerden ze aan elkaar dat ze kunnen lassen met laskap. Terwijl de lasser zijn ogen nu beschermde, keek de rest vol in de lasvlam (vele malen feller dan het kijken naar de zon) om te kijken of de lasser het goed deed. Afrikanen, Afrikanen, wat kunnen jullie nog veel leren... Na duidelijke instructies dat ook omstanders niet in de lasvlam moeten kijken, kunnen de lassers letterlijk weer hun toekomst in -kijken-.

Er ging ook letterlijk een vlieger op! Pap heeft onder toezicht oog van de jongens uit het family house waar we verblijven, een prachtige vlieger gemaakt van wat houtjes, een plastic zak en een waslijn. Toen het behoorlijk begon te waaien (wat regelmatig voorkomt in het regenseizoen), kon die getest worden. De kinderen waren door het dolle heen!
The sky is the limit.

Liefs,

Diede