Naast het tienermoederproject, ben ik ook bezig met andere dingen. Zo kennen jullie Bashal al, voor wie er helaas nog steeds geen hulp in zicht is.

In 2013 heb ik ook Hadija, Yunus en Shafik leren kennen. Drie blinde kinderen uit één gezin. Yunus van acht gaat sinds die tijd naar een blindenschool en Hadija van een jaar of twintig leert bij een project om manden en matten te vlechten. Met zijn zes jaar vond ik het nu tijd om ook iets voor de jongste, Shafik, te doen. Deze week is hij met zijn moeder naar het ziekenhuis in Jinja gekomen om zijn ogen te laten onderzoeken. Shafik moest aangeven hoeveel vingers de dokter op stak, terwijl hij met zijn handje steeds één oog af moest dekken. Er kwam ook een zaklamp bij kijken om in de ogen te turen, oogdruppels en een gespecialiseerde oogdokter. Na een paar uur was het de dokters duidelijk. Shafik zal het weinige zicht dat hij nog heeft verliezen. Vitaminedruppels en het dragen van een pet tegen de felle zonneschijn kan dit proces wat vertragen. Het advies van de artsen was om Shafik eerst naar een reguliere school te sturen, om mogelijk daarna over te stappen op een blindenschool. Kleine kanttekening: er moet dan wel een special teacher voor Shafik in de klas komen. Het dorpje waar Shafik woont is echter zó ver van de bewoonde wereld, dat waarschijnlijk noch Shafik, nog een special teacher zijn weg naar de school zal vinden. Misschien is het voor deze kleine man beter om, net als zijn broer Yunus, naar de blindenschool in Jinja te gaan. De kinderen leren daar braille, maar nemen verder gewoon deel aan de reguliere lessen van de Spire Road school.

Wellicht kunnen medicijnen ook nog iets betekenen voor Hadija en Yunus. Zij zijn vrijdag aan de beurt bij de oogarts. Verrassend was het om te horen dat Hadija een dochtertje van een jaar of twee heeft. Hoewel de familie aangeeft dat zij goed kan zien, mag ook zij zich vrijdag aansluiten in de rij voor de oogarts.

Kort geleden heb ik Doreen en Denice ontmoet. Via een organisatie had ik het verhaal van Doreen gehoord, die na een ongeluk in een rolstoel terecht is gekomen. Ze is een jaar of twintig en zit al meer dan haar halve leven in de rolstoel. Mij was gevraagd om haar te helpen bij de communicatie, aangezien ook dit moeilijk voor haar zou zijn. Ik was op het ergste voorbereid. Ik trof een dame aan met duidelijk een handicap. Haar botten zijn op verschillende plaatsen vergroeid en ze kan zich niet zelfstandig verplaatsen. Maar met haar communicatie is niks mis. Ze vertelde me dat haar rolstoel al een tijdje kapot was en dat ze haar huis niet kon verlaten. Hierdoor voelde ze zich verveeld, eenzaam en zei ze “de dingen te veel te gaan overdenken”.

Ik besloot jullie giften te gebruiken om haar rolstoel te laten repareren. Een week later kwam ik bij haar terug. Ik tilde mezelf bijna een breuk om haar in de rolstoel te krijgen (je zult zien dat er op zulke momenten geen familie en buren te bekennen zijn), maar rolde haar even later vrolijk rond. Ondertussen vertelde ze het verhaal van het ongeluk, een stuk minder vrolijk. Zoals veel mensen in haar woonplaats Masese, komt ook Doreen uit het Noorden van Oeganda. Dat gebied is jaren geteisterd door een rebellenleger. Honderden, duizenden kinderen zijn ontvoerd om in dit leger mee te vechten. In de naam van een man, die niet eens de reden kan noemen van zijn acties. Op het moment is hij niet zo zeer in Oeganda actief, maar wel in buurlanden. In de jaren negentig is het leven van Doreen in één dag drastisch veranderd, toen ze zich in een bosje verstopte tijdens gevechten tussen het rebellenleger en het regeringsleger. Ze ontkwam aan het rebellenleger, maar werd in haar schuilplaats aangereden door een wagen van het regeringsleger. De soldaten van het regeringsleger hebben haar naar een ziekenhuis gebracht, en daar heeft ze vervolgens een groot gedeelte van haar jeugd geleefd. Na een lange periode van operaties en herstel, besloot haar gezin naar Jinja te vertrekken, op zoek naar het betere leven. Doreen probeert er, ondanks haar handicap, het beste van te maken. Hopelijk kan zij op korte termijn deel nemen aan een project van de man die ook haar rolstoel heeft gerepareerd. Onder zijn hoede leren verschillende jongeren met een handicap om goederen te maken die met goede winst verkocht kunnen worden.

Toen ik Doreen voor het eerst ontmoette, werd ik afgeleid door een vrolijk “gekraai”. Bij de buren bleek een meisje te wonen dat verlamd is, maar dat toch de aandacht probeerde te trekken. Een klein hoopje mens, liggend op een lege meelzak. Zeven jaar oud, destijds veel te vroeg geboren, met een spastische verlamming en een stralende glimlach. Prachtig om te zien hoe Denice met haar moeder communiceert, zonder dat ze kan praten. Puur door naar de ogen van het meisje te kijken, weet haar moeder wat ze wil. Omdat Denice het weigert om in haar rolstoel te zitten (die totaal niet geschikt is voor het spastische lichaampje van Denice), draagt haar moeder haar overal naartoe. Ik kan natuurlijk geen onderscheid maken tussen buurvrouw Doreen en buurmeisje Denice, dus is nu ook de rolstoel van Denice achter op een brommer geladen. Binnenkort zal duidelijk zijn of de rolstoel van Denice aangepast zal worden, of dat zij een andere nodig heeft. In elk geval zal moeder haar binnenkort niet meer altijd op haar rug hoeven dragen!

Ook heel kleine mensjes kunnen soms hulp gebruiken. Sylivia, een hele leuke vrouw die ik in 2013 heb leren kennen in Oeganda, vroeg me om naar haar tweeling-neefje-en-nichtje te komen kijken. Hun moeder is tijdens de bevalling overleden en de kindjes, nu bijna 4 maanden oud, zouden het zwaar hebben. Toen ik de kindjes zag, was dit me al snel duidelijk. Met hun vier maanden, zijn ze nauwelijks groter dan een pasgeboren baby. De familie van de kindjes doet er alles aan om ze in leven te houden, maar er is geen borstvoeding en nauwelijks geld voor kunstvoeding. Dus leven de baby’s op sojaporridge: sojameel, aangelengd met water. Dat dit niet erg goed is voor een baby leek me duidelijk, maar ik besloot te wachten op de komst van vrijwillige verloskundige Elise, om haar de zaak voor te leggen. Een paar dagen later ging ze met me mee, op weg naar de tweeling. De kindjes blijken volgens haar inderdaad eenzelfde gewicht te hebben als een pasgeboren baby in Nederland. Dit zouden ze niet lang meer vol kunnen houden. Gelukkig krijgen deze kleine mensjes een goede kans, nu ze de komende maanden melkmoeder krijgen van jullie donaties en Elise een oogje in het zeil houdt. Prachtig om te zien hoe de familieleden samen de taak op zich nemen om de tweeling te helpen. De vader wil elke dag een kleine bijdrage geven aan de melkpoeder. Samen sta je sterker.

Liefs, Diede

p.s. Elise schrijft ook een blog: eliseromijnders.waarbenjij.nu