De afgelopen weken hebben ik jullie kennis laten maken met verschillende Oegandezen, hun successen en problemen. Wat ik niet eerder heb verteld, is dat deze mzungu (ik word nog steeds ‘witte’ genoemd, ondanks dat ik flink verkleurd ben) ook al geruime tijd flink in de nesten zit.

Het project waar ik verbleef, bleek niet zo rooskleurig te zijn als dat op de site beschreven wordt. Al toen mijn vader nog in Oeganda was, stonden we steeds vaker met “ onze oren te klapperen” als mensen een doekje oplichtten over de organisatie. Natuurlijk zagen we zelf ook dingen, die volgens mij echt niet door de beugel kunnen. Al snel na mijn aankomst in Oeganda kreeg ik zelf problemen met de Nederlandse directrice van de stichting. Ondanks het feit dat zij zich in Nederland bevindt, op meer dan zesduizend kilometer afstand hemelsbreed, lukte het haar om mij zo ongeveer dagelijks te commanderen, kleineren, intimideren. Dat corruptie aan de orde van de dag is in Oeganda was me al duidelijk. Ik had echter nooit verwacht om in een situatie terecht te komen, waarbinnen je persoonlijk te maken krijgt met iemand die haar macht naar eigen lust kan uitoefenen over werknemers, kinderen en omstanders van het project. Een mzungu notabene!

Aangezien alle donatiegelden (en dus inkomsten van het project) via haar lopen, laat zij alle poppetjes naar haar pijpen dansen. Op een paar poppetjes na. Ik besloot namelijk al snel om haar naar de werkelijkheid van bepaalde dingen te vragen. Waar wordt het geld aan besteed? Waarom gaan bepaalde kinderen binnen het project niet naar school? Waarom poetsen sommige kinderen in het project hun tanden met een stok, terwijl ik toch een aanzienlijk bedrag (!) betaal, en daar behalve het dak oven mijn hoofd op een dag slechts een paar boterhammen en 2 borden rijst en bonen van krijg? Mijn nieuwsgierigheid en vastberadenheid viel niet in goede aarde. Het contact met de Nederlandse verwaterde en ik besloot het daarbij te laten.Ik heb immers genoeg te doen en zit niet te wachten op problemen. Maar ook zonder dat ik direct contact met haar had, bleven mijn dagen in het teken staan van de ellende in en om het project. Het gedoe vreet energie. Het project met de babysitters verloopt prima, maar ik begon mijn kracht te verliezen om er een “echt”, geregistreerd project van te maken. De teenmoms blijven hier echter om vragen, evenals een aantal buitenstaanders dat nog steeds probeert om mij te motiveren.

Vanochtend kreeg ik een app-bericht van de directrice dat ik, aangezien ik ‘haar beleidsvoering niet respecteer’, voor vanavond een ander verblijfadres dien te zoeken. Met andere woorden: ik sta op straat. The homeless mzungu. Dat gebeurt er als je je mond open doet. Ik heb enorm veel aan Elise en sinds een paar dagen is ook Nederlandse vrijwilligster Donna in het huis. Met het Oegandese personeel heb ik geen problemen. Ik ben niet alleen en kan uiteraard op andere plaatsen terecht. Maar ik heb van heel dichtbij kennis gemaakt met machtsmisbruik. Geen prettige ervaring. Ik vrees dan ook voor de toekomst van de werknemers en kinderen in het project. Hoe zal die er uit zien? Als hen hetzelfde overkomt, zullen zij er geen blog over typen. En hebben zij geen zakcentje om ergens anders onderdak te verkrijgen. En zo gebeurt het in Afrika. Deze keer door een zelfzuchtige mzungu met het hart op de verkeerde plaats. Het is bijna kerstmis, maar in de herberg is geen plaats voor mij.

Veel liefs,

Diede