Het is alweer een tijdje geleden dat ik over de teenmama’s heb geschreven. Dit betekent niet dat er weinig is gebeurd! Het groepje jonge moeders bestaat al een tijd uit dezelfde meiden. Ik leer ze steeds beter kennen, ondanks dat zeker de helft van hen geen Engels spreekt (en ik helaas nog steeds weinig snap van de ongeveer 30 Oegandese talen).

Het aantal babysitters is gedaald naar zes. Niet iedereen bleek gemotiveerd om een hele dag op enkele baby’s te passen en dat kan natuurlijk ook bijna niet. Daarentegen is het aantal babysitterdagen gestegen van drie naar vijf dagen per week. Dit betekent dat de moeders van maandag tot en met vrijdag hun kind naar de oppas kunnen brengen. Het liefste zouden sommige dit zes dagen in de week doen: ook op zaterdag!

Het merendeel van de moeders en kinderen komt uit Masese Karamoja, de sloppenwijk waar voornamelijk mensen uit het noorden van het land zijn gehuisvest. In de iets betere wijk daarnaast, Danida, woont ook een handjevol tienermoeders die met het project mee doen. Drie dagen in de week is ook daar een babysitter actief. Dit betekent dus dat er drie dagen per week op 2 plaatsen op de baby’s gepast door twee verschillende babysitters.

Ik zelf heb ook onderdak gevonden in de wijk Danida, na de problemen van de afgelopen weken. Met Elise en Donna, de twee vrijwilligers die met me mee zijn verhuisd, wonen we nu op ongeveer twee kilometer van het familyhouse waar ik eerst verbleef vandaan. Het guesthouse waarin we verblijven is van weinig gemakken voorzien, maar er is een enorme last van mijn schouders gevallen nu ik helemaal los ben van het project waarbij ik in eerste instantie verbleef.

Elke dinsdagavond is er teenmommeeting. Dan bespreken we hoe het gaat met de moeders en de kinderen, of het oppas-schema goed loopt, enz. Voor de meeting van deze week had ik een arts gevraagd, om de meiden op HIV/AIDS te testen. Vorige week hebben alle dames aangegeven hier graag gebruik van te maken. En vandaag kwamen er elf van hen opdagen. Zoals in een gemiddelde Oegandese bijeenkomst waren ze uiteraard niet compleet. Maar het goede nieuws is, dat van de elf dames en hun dertien baby’s die wél aanwezig waren, niemand besmet is met dit dodelijke virus! Daar worden we allemaal vrolijk van.

Medische zorg blijft natuurlijk noodzakelijk, want de kinderen hebben desondanks te maken met vele gezondheidsproblemen. Wekelijks komen de mama’s recepten brengen voor hun kind, vanuit het ziekenhuis in de stad. Ondervoeding, diarree, uitdroging, zijn meestal de woorden die de benodigde medicijnen vergezellen. Op het moment gaat mijn zorg vooral uit naar baby Theresa. Op de foto lijkt me wel duidelijk waarom. Theresa heeft een tweelingzusje en er is niet genoeg voedsel voor beide kinderen. Ze krijgt nu medicatie tegen longontsteking en we proberen haar aan te laten sterken door haar moeder melk, ei, blue band, enz. voor het meisje mee te geven.

Hopelijk komen deze problemen minder vaak voor, naarmate de moeders meer geld verdienen voor goed voedsel en de kinderen overdag goed verzorgd worden bij de babysitter. Het is niet de eerste keer dat ik aan een moeder vraag ‘how is the baby?’, en het antwoord is: ‘at least he ate today in the project’.

De teenmama’s vragen me de laatste dagen constant wat er met het project gaat gebeuren als ik weer in Nederland ben. Doordat ik heb gezien hoe toegeweid de meiden zijn en hoe ze spreken over wat het project hen en hun kinderen biedt, kan het natuurlijk niet anders: het project gaat gewoon door! Ik ben druk bezig om het idee over te dragen aan lokale mensen die het draaiende kunnen houden. Mama&me, project voor tienermoeders en hun kind(eren), is definitief.

Ik vind het fantastisch, dat ik het afgelopen weekend de kans heb gekregen om het Noorden van Oeganda te bezoeken. Dat heb ik al willen doen sinds ik voor het eerst in Oeganda was, maar er zaten de nodige veiligheidsrisico’s aan. Het Noorden van Oeganda wordt geteisterd door droogte en tot enkele jaren geleden ook door een rebellenleger, LRA genaamd. De armoede die hierdoor ontstaat en in stand wordt gehouden, zorgde er vervolgens voor dat het volk, Karamojong genaamd, er met grof geschut op uit ging om koeien, geiten, of wat dan ook te roven, en niet met het minste geweld.

Ondanks deze kanttekeningen, wou ik graag kennis maken met deze bevolkingsgroep, die leeft in hutjes, weinig toegang tot water heeft, en in omstandigheden woont die ik me nauwelijks voor kan stellen. Het feit dat bijna alle mensen in de sloppenwijk vlak bij ons huis, en bijna alle mama’s van het project ook uit deze streek komen, heeft mij de knoop door doen hakken om ‘de reis naar het Noorden’ te plannen. Het is moeilijk voor te stellen dat mensen uit vrije wil in deze sloppenwijk komen wonen, omdat het leven in hun geboorteplaats nóg moeilijker zou zijn.

Een mooie gelegenheid deed zich voor, omdat vier jonge jongens die we hebben ontmoet, niets liever wilden dan rond de kerst naar hun familie in het Noorden te gaan. Geld voor vervoer hadden ze niet. Het leek me een prima kerstcadeau om ze deze reis te gunnen: ze hadden hun familie al in tijden niet gezien sinds ze hun geluk kwamen zoeken in Jinja. Of het nou van de zenuwen kwam of van wagenziekte, de auto werd in elk geval de eerste kilometers al onder gespuugd en de geur hiervan bleef ons er de hele rit aan herinneren.

Maar wát een ervaring om het leefgebied van de Karamojong te zien. Het is er droog, echt droog. Het waait er voortdurend, en dit brengt veel rondvliegend stof met zich mee. Behalve droge zandvlaktes is er gras en hier en daar een boom en wat gras. Één grote zandbak. De mensen wonen in hutjes, waarvan je het bestaan wellicht al tot de geschiedenis hebt toegeschreven. Kijk maar naar de foto’s, en besef dat het leven voor vele mensen écht nog zo er uit ziet, al naderen we 2015.

Fijne kerstdagen!

Liefs, Diede