Met veel zon, wat regen, local food en hier en daar jingle bells uit luidsprekers heb ik kerst gevierd. Al een paar dagen voor kerst was de bevolking hier in rep en roer. Geiten, koeien, kippen en eenden stonden in de rij om geslacht te worden. Overvolle taxibusjes die mensen naar hun familie brachten. Busjes met 16 zitplaatsen, waar normaal gesproken in Oeganda 24 personen in gepropt wordt, vertrokken deze dagen niet eerder voordat er zo’n 30 man in zat. Maar het meest opvallende vond ik nog wel de kleding en kapsels. De meeste kids lopen vaak genoeg in de blote kont rond, maar nu droegen ze jurkjes en pakjes die mij prima geschikt lijken voor een bruiloft. Vrouwen en meisjes hebben ineens, van de ene op de andere dag, een volle bos haar. Prachtig, vooral bij de kindjes.

Alle mama’s van het babysitterproject hebben vlak voor kerst een klein kerstpakketje gekregen: bakolie, spaghetti, koekjes, blokje bouillon, een ananas, babyolie en een speelgoedje. Op wat in Nederland eerste kerstdag zou zijn (hier in Oeganda vieren ze maar één dag kerst), besloot ik een rondje door de sloppenwijk van Masese te maken. De kerstwensen vlogen me in alle talen om de oren. Mensen die zelf nauwelijks iets hebben, trakteerden me op een flesje cola. Dat moest ik natuurlijk binnen, in de hut opdrinken. Niet veel later werd me een dienblad (ja heus, geen bord, maar een dienblad!) eten onder de neus geschoven. Eerlijk zullen we alles delen.
Ook al ontbrak de kerstboom, de varkenshaas met rozijnen en ‘the Sound of music’: deze kerst heb ik genoten van de gastvrijheid en spontaniteit van de Oegandezen.

Natuurlijk kan het niet anders, dat in een land als Oeganda niet iedereen even gelukkig is met kerst. Vanwege de feestdagen zijn de opvangcentra voor straatkinderen gesloten. Normaal gesproken kunnen ze hier een maaltijd krijgen en soms ook een slaapplaats. Maar juist met kerst, staan ze er alleen voor. Een groepje jongens liet me desondanks vol trots hun nieuwe onderkomen zien. En mijn hart brak.

Met baby Theresa, het ondervoede meisje gaat het al een stukje beter. Volgens haar moeder knapt ze zichtbaar op van de melk, pap en eieren die ze van Mama&Me krijgt. Normaal gesproken krijgen de kinderen alleen te eten als ze bij de babysitter zijn. Maar Theresa krijgt bepaalde voeding op doktersadvies. Het is mooi om te zien dat de andere moeders hier begrip voor hebben en dat ze het ondervoede meisje wat extra’s gunnen.

Eerder heb ik geschreven over de blinde kinderen Shafik, Yunus en Hadija. Ook het dochtertje van Hadija zou mogelijk blind zijn. Maar na verschillende bezoeken aan oogartsen, blijkt dit kleine meisje, Hayla, vooralsnog prima te zien! Voor haar is het belangrijk om elk jaar op controle bij de oogarts te gaan.
Yunus gaat sinds 2013 met behulp van jullie donaties en een ander project naar een blindenschool. In februari gaat hij naar Primary 3 en daar is hij hartstikke trots op. Zijn broertje Shafik, gaat in februari starten op dezelfde school. Ook al kan Shafik nu nog redelijk wat zien, de verwachting is volgens de oogartsen dat zijn zicht snel af zal nemen, zoals ook bij Yunus en Hadija is gebeurd. Het mooie van de Spire Road School for the blind, is dat de blinde en slechtziende kinderen ook deelnemen aan de reguliere lessen, dus samen met kinderen die gewoon kunnen zien. Op deze manier leren Yunus en Shafik letters lezen en ook braille, voor de toekomst.

Hadija gaat sinds vorig jaar naar een klein schooltje waar een paar blinde meiden geleerd wordt om zelfstandig te zijn. Ze leert er huishoudelijke dingen, maar ook skills voor een zelfstandig financieel bestaan. Vooral in matten vlechten is Hadija erg goed. Omdat Hadija al bijna 25 jaar is, zal zij het komende jaar de scholing afronden. Mogelijk gaat ze dan weer voor Hayla zorgen, die nu tijdelijk bij oma woont.

Zo tegen het einde van het jaar, nader in ook al het einde van mijn reis. De komende drie weken hoop ik de dingen waarmee ik hier bezig ben, op een goede manier af te kunnen sluiten, zoals het ook met de blinde kinderen is gegaan. Verheugd ben ik vanwege het feit, dat Mama&Me gewoon door zal gaan, ook als ik weer in Nederland ben. Hartstikke spannend natuurlijk, maar samen met de mama’s, en een Oegandese collega, gaan we er voor. Op www.facebook.com/mamaandmeuganda kunnen jullie Mama&Me volgen.

Fijne jaarwisseling!

Liefs,

Diede