Met een heerlijk temperatuurtje, een tiental vuurpijlen in de hoofdstad en nieuwjaarswensen die je tot vandaag de dag om de oren geslingerd worden, zijn we het nieuwe jaar in gegaan.

Tweeduizendenvijftien! Een jaar vol nieuwe kansen, uitdagingen en mogelijkheden. Zowel voor mijzelf als voor de mama´s uit het project die ik de afgelopen maanden heb leren kennen. ´This is the life. Beautiful and terrible things will happen. Don´t be afraid.´ Een quote die o zo waar is, en o zo van toepassing op de levensstijl hier in Oeganda. De tienermoeders uit het project zijn de uitdaging aan gegaan om in een gloednieuw project te stappen. Elke dinsdag worden, tijdens de teenmommeeting, deze ´beautiful and terrible things´ besproken.

Zo is een van de mama´s op nieuwjaarsdag bevallen van dochtertje Faith. Als ze wat is aangesterkt, wil Christine graag babysitter worden in het project, omdat ze nu, met de nieuwe baby, aan huis gebonden is en geen inkomsten heeft. Het meisje maakt het goed. Iets wat op zich al ongelofelijk is, gezien de situatie waarin ze geboren is. Ondanks adviezen om in het ziekenhuis te bevallen (dat kan in regeringsziekenhuizen in Oeganda vaak gratis), heeft Christine zonder enige hulp, in haar eigen hut, het kleine meisje ter wereld gebracht. Hopelijk heeft 2015 veel “beautiful things” voor Faith en haar mama in petto.

Mama&Me wil als goede voornemen van 2015 de meiden meer informatie geven over de risico’s van thuis bevallen, maar ook over de mogelijkheden van family planning.

Het vierjarige dochtertje van een andere mama uit het project heeft ons flink laten schrikken afgelopen week. Het meisje, toevallig ook Christine genaamd, was hartstikke zwak en bleek flink malaria te hebben. Ze kon bijna niet meer op haar beentjes staan. Daar stond ik niet van te kijken, toen bleek dat ze maar negen kilo woog. Omdat ze nauwelijks op de weegschaal kon blijven staan, moest haar moeder erbij gaan staan, met Christine op de arm. Totale gewicht van mama én Christine: 49 kilo. Na twee nachten in het ziekenhuis kreeg Christine voor het eerst sinds ik haar ken een brede glimlach op haar gezicht, begon ze praatjes te maken en rende ze door de ziekenhuisgangen. Vooral toen haar twee kleine zusjes op ziekenbezoek waren was te niet te houden. De zusjes zijn in de dagen en nachten dat Christine met haar moeder in het ziekenhuis was opgevangen door één van de babysitters. Omdat de moeder aan gaf niemand te hebben die haar tweelingmeisjes op zou kunnen vangen, heeft ze Christine niet eerder op laten nemen in het ziekenhuis. De babysitter was meteen verzot op de kleine meisjes, die hartstikke stoer waren en nauwelijks hebben gehuild tijdens hun logeerpartijtje. Van het extra geld dat de babysitter deze dagen verdiende, en van haar verdiensten van de afgelopen weken die ik op haar verzoek voor haar heb opgespaard, is zij voor het eerst sinds twee jaar in de mogelijkheid om haar zieke vader in het Noorden op te zoeken. Mama&Me zorgt voor blije gezichten!

Hopelijk kunnen we met Mama&Me binnenkort ook het goede voornemen om de voeding die de kinderen bij de babysitters krijgen te verbeteren waarmaken. Een té groot aantal van de (ongeveer 35) kindjes is namelijk (ernstig) ondervoed. Ze krijgen nu bij de babysitter ontbijt en lunch zoals ze dat thuis ook meestal krijgen: porridge (maïspap met suiker) en rijst met bonen. Maar op dagen dat de kinderen niet bij een babysitter zijn, eten ze soms nauwelijks iets. Hoe zeer ik het leven in Oeganda weer zal missen, het zoeken naar fondsen in Nederland om dit goede voornemen waar te kunnen maken, geeft mij een hele hoop kracht.

Ik heb nog een week te gaan in Oeganda. Een week, om Mama&Me aan de goede zorg van Oegandese social workers Adam, Olivia en Peter over te laten. Een week om afscheid te nemen van meer dan dertig mama’s en hun kinderen. Mama’s die mij lieten zien hoe het is om hun harde leven te leven, zonder bang proberen te zijn. Mama’s die maar een klein beetje hulp nodig hebben, een duwtje in de rug, om in de toekomst voor hun prachtige kinderen te kunnen blijven zorgen.

Een week, om ook andere dingen af te handelen. De rolstoel voor Denice (herinneren jullie je Denice nog, het gehandicapte meisje uit het verhaal ‘Doreen, Denice en Shafik’?). Een toekomst voor Bashal, die nog steeds zo ver weg lijkt. Een kijkje nemen bij ‘mama Akena’, die ik in 2013 heb leren kennen maar die nu nauwelijks kan lopen vanwege een vergroeid kniegewricht en osteoporose. En een dikke knuffel geven aan alle lieve mensen, die het mogelijk maken om je in een land als Oeganda thuis te voelen.

Ik wens jullie allemaal een fantastisch 2015, dat we er met zijn allen maar iets moois van mogen maken!

Veel liefs,

Diede