Ik ben weer thuis. Ik bedoel in Beugen, Nederland. Want na alle tijd die ik in Oeganda heb door gebracht, is daar in Afrika ook een beetje mijn thuis.

De laatste dagen dat ik in Oeganda was, heb ik me tegen de Afrikaanse normen in gehaast. Méér afspraken op een dag dan ooit, multi-tasken, van hot naar her en een race tegen de klok. Om meer dan dertig mama’s en hun kinderen van Mama&Me, de gehandicapte kinderen Bashal, Emmanuel en Denice, en nog een aantal mensen zo goed mogelijk achter te laten voor zover als ik dat kan.

Denice geniet van haar nieuwe rolstoel, die van jullie donaties voor haar op maat is gemaakt. En niet alleen Denice vindt het prachtig! Al haar vriendjes uit de buurt willen er om de beurt in, of duwen de rolstoel op topsnelheid door het rode zand.

Voor Bashal en Emmanuel is het nog even wachten op schoolfee’s, maar zij zijn allebei toegelaten tot de St. Ursula Special School in hun buurt. Over een tijdje komt er een busje voorgereden, en gaan deze kanjers naar school.

Evalyne, de jonge mama die jullie eerder een brief heeft geschreven via deze weblog, is er klaar voor om in februari weer naar school te gaan. Zij heeft school moeten verlaten vanwege haar zwangerschap en de geboorte van zoontje Jerry. Nu, twee jaar later, kan Evalyne met jullie donaties weer verder waar ze gebleven is: naar de derde klas van de middelbare school. Jerry zal van maandag tot en met vrijdag bij de babysitter zijn. Evalyne zal, gezien ze de babysitter niet zal kunnen betalen wanneer ze naar school gaat in plaats van naar de stad voor werk, kleine werkjes voor Mama&Me doen in het weekend. Op die manier doet ze toch haar bijdrage.

Kleine Christine doet eindelijk wat kinderen horen te doen: ze speelt, kletst en lacht. Met extra voeding van Mama&Me sterkt ze hopelijk steeds meer aan en blijft ze gezond!

Met een heus “office” is Mama&Me weer een stukje gegroeid. Hier zullen de wekelijkse meetings in het vervolg gehouden worden. In Oeganda zullen social workers Adam, Peter en Olivia zich hierover buigen, terwijl ik me in Nederland bezig ga houden met fondsenwerving. Voor betere voeding voor de kinderen, een veiliger plek waar de kinderen de dag door kunnen brengen met de babysitter, en om de toekomstdromen van de mama’s uit te laten komen. De meeste van hen rapen nu stukjes houtskool in de stad om vervolgens te verkopen, of rot fruit dat voor de bewoners van de sloppenwijk “nog goed genoeg is”. En daar wordt natuurlijk niemand vrolijk van. Het feit dat ik me vanuit Nederland in kan zetten om in de toekomst onder andere een training voor het kappersvak en een naaicursus voor de mama’s te kunnen realiseren, maakt dat ik me ook hier in Nederland, weer wat meer op mijn plaats voel.

Op www.facebook.com/mamaandmeuganda kun je de mama’s en de avonturen van hun koters blijven volgen. Natuurlijk helpt het als zoveel mogelijk mensen deze doorzetters leren kennen, dus feel free and share!

Veel liefs,

Diede