Zoals jullie weten ben ik vorig jaar oktober begonnen met het project Mama&Me in Oeganda. Na een paar keer in ‘het land van oranje zand’ te zijn geweest besloot ik, heel kleinschalig, een paar moeders te gaan ondersteunen om te voorkomen dat zij door armoede van hun kindje gescheiden zouden worden.

Waar wij in Nederland met ‘vergrijzing’ te maken hebben, is in Oeganda (meer dan 37 miljoen inwoners) de helft van de mensen jonger dan 14 jaar. Een generatie vaders en moeders is weggevallen door de Aids-epidemie. Weeshuizen zijn er overvol. Een situatie die de Oegandese regering sinds kort ook graag ziet veranderen.

Veel kinderen in die enorme aantallen weeshuizen, zijn geen wees. Of in elk geval geen ‘volle wees’, zoals dat genoemd wordt als een kind beide ouders heeft verloren. Vaak komen kinderen in een weeshuis terecht vanwege armoede. De ziekenhuisrekening van je kind niet kunnen betalen. Even geen ‘brood op de plank’. Of op zeer jonge leeftijd gewoonweg niet weten hoe je je kindje moet verzorgen. Het overkwam een aantal prachtige mensen die ik in Oeganda heb leren kennen. Hun verhaal en ook de herenigingen (al was het dan maar voor de schoolvakantie) met hun kind wat met een paar euro’s konden worden geregeld, motiveren me om me elke dag in te zetten voor Mama&Me. Mijn insteek voor dit project was: de enorme geldbedragen die naar (veelal Westerse) weeshuizen in Oeganda gaan, zouden in theorie meer dan voldoende moeten zijn om in elk geval een groot aantal van de “weeskinderen” bij hun eigen ouders op te laten groeien, middels andere ontwikkelingsinitiatieven dan weeshuizen. En daar ben ik nog steeds van overtuigd.

(Foto: met een klein geldbedrag kon Gideon (woont vanaf zijn derde in een weeshuis en is nu een jaar of 12) in de schoolvakantie van 2014 een paar weken naar zijn moeder en broertjes. Zijn broertjes, die hem nog nooit gezien hadden, lieten zijn hand niet meer los!)

Zoals jullie weten heeft het plan om ‘een paar moeders te ondersteunen’ vanaf het begin al wat groter uit gepakt dan wat in eerste instantie mijn bedoeling was. Op de dag dat ik een aantal tienermoeders vroeg om bij me langs te komen om te praten over mogelijkheden voor ‘een betere toekomst’, stonden er die avond niet ‘een paar moeders’ op de stoep, maar een waanzinnig aantal van 30 jonge moeders. Nu, tien maanden later, neemt het overgrote deel van die groep meiden nog steeds dagelijks deel aan het project. Op elkaars kinderen passen waarmee ze een klein inkomen verdienen, terwijl de moeders die de handen vrij hebben naar de stad gaan voor werk.

Een klein idee met grote gevolgen. Zo brengt Evelyne haar zoontje elke dag naar het babysitter centre, zodat zij naar school kan om haar middelbare schooldiploma te halen.

Één van de jongste moeders, Alice, werkt één dag in de week als babysitter en gaat de andere dagen naar de stad om geld te verdienen. Haar drie dochtertjes zijn elke doordeweekse dag in het babysitter centre. De oudste, Nangiro, spreekt sinds kort haar eerste woordjes (op 4-jarige leeftijd). Na jaren van onbedoelde verwaarlozing knapt die kleine helemaal op.

En zo is het aantal kinderen dat dagelijks naar het centre wordt gebracht gegroeid van ongeveer 10 kinderen per dag, naar een aantal van 17. Er worden vriendschappen gesloten, verjaardagen gevierd en de moeders springen elkaar te hulp in situaties van armoede die wij ons niet in kunnen denken.

En natuurlijk zijn er ook problemen. Ziektes, slechte hygiëne, huiselijk geweld, ruzie onderling... Olivia, één van de drie werkers, houdt me dagelijks via facebookberichten op de hoogte. Dagelijks krijg ik fantastische en vreselijke berichten. Één van de mannekes die een steen in z’n oor heeft geduwd die er niet meer uit gaat (maar gelukkig toch zonder operatie door de dokter verwijderd kon worden). De rijst die een paar dagen voordat het maandelijkse geldbudget wordt over gemaakt op is. Foto’s en verhalen over het busje van een Engelse stichting dat zonder tegenprestatie de moeders en kids naar het ziekenhuis rijdt en terugbrengt naar het centre. Het jongste kindje (6 maanden) dat leert zitten. De groep jonge moeders die al maanden naar de wekelijkse meetings komt, in de hoop in de toekomst ook bij het project te worden betrokken. En natuurlijk ontvang ik ‘looooots of lots of love’.

Via facebook leef ik vanuit Nederland een tweede leven in Oeganda en met alle hulp van hele lieve mensen in Nederland (reisgenoot paps, management aan huis, Zummi en alle donateurs in goederen, peptalks en poen), lukt het me heel aardig om als ‘directeur’ van de Stichting Mama&Me Uganda de boel draaiende te houden.

Nu het project tien maanden draait en alleen maar lijkt te groeien, vind ik het fantastisch om wederom het vliegtuig in te mogen stappen om te kijken hoe het met mijn grote en kleine vriendjes gaat.

Via deze site en op www.facebook.com/mamaandmeuganda houd ik jullie op de hoogte!

Veel liefs,

Diede

p.s. jullie weten dat deze kaarten (prenten van mama's en kids uit het project) te koop zijn? Volledige opbrengst gaat naar Mama&Me!
mama.me.uganda@gmail.com