Lieve lezers,

Vanavond (maandagavond, 17 augustus) heb ik eindelijk de tijd gevonden om weer eens een verhaal te schrijven, zodat jullie op de hoogte blijven. Ook heerlijk om dingen van me af te schrijven trouwens. In drie weken kun je namelijk zó veel mee maken, dat de rust pas weer terug keert als de gebeurtenissen terug gebracht worden naar zwarte letters op wit papier.

Bijna elke dag neem ik een kijkje bij Mama&Me. Sinds vorige week zijn we verhuisd naar een ander pand. En dat hebben we op de dag van de verhuizing gevierd. Al vroeg in de ochtend hebben de moeders de spullen verplaatst van de enkele kamer die we huurden, naar het nieuwe pand met vier kamers en een eigen buitenruimte. Bij deze bijzondere gelegenheid hoorde natuurlijk een feestmaaltijd. Samen hebben de oppasmoeders de hele middag aardappels, vlees en chappati’s gebakken en dit stelde met een beetje koolsalade erbij al heel wat voor. Dit zorgde overigens nog voor de nodige spanningen. Adam (co-directeur in Oeganda), heeft veel belang gehecht aan de projectregel: ‘niet vechten’. De moeders die serieus deelnemen aan het project en trouw bij meetings op komen dagen zijn hier goed van op de hoogte. Maar bij deze feestgelegenheid besloten ook de moeders die eerder al afgehaakt zijn weer eens een kijkje te komen nemen en zij bleken nog niet veel kennis van deze regel te hebben genomen. Zij zijn opgegroeid met geweld als belangrijk communicatiemiddel en waren in staat elkaar in de haren te vliegen voor een bordje ‘piepers’. Gelukkig kon de boel op tijd gesust worden, verliep het uitdelen van de flesjes frisdrank rustiger en daalde mijn bloeddruk weer naar een normaal punt.

Diezelfde avond kwam Esther, de vrouw van Adam, samen met haar collega van een Afrikaanse bank de meiden voorlichten over het belang van sparen en de manier waarop je je geld het beste kunt beheren. Na een aantal maanden coaching door Adam, hebben een aantal meiden voor Oegandese begrippen al een mooi zakcentje gespaard. Niet slim om dit in een oude sok (figuurlijk bedoeld, want deze meiden hebben feitelijk niet eens een oude sok) te bewaren. Drieëntwintig van de meiden begrepen dit maar al te goed en hebben die avond de kans gegrepen om een bankrekening te openen. Dit kost anderhalve euro per bankrekening en Esther heeft de dames op het hart gedrukt ze altijd te zullen helpen wanneer ze naar de bank komen voor hun geldzaken. Een supermooi aanbod, want aangezien de meeste meiden zelfs moeite hebben om hun eigen naam te schrijven, durven zij vaak niet eens in de buurt van een bank te komen. Wat is er dan fijner dan een helpende hand van iemand die niet naar afkomst en status kijkt?

Een tijdje terug zijn we begonnen met de verkoop van sieraden, tassen en dergelijke via de Mama&Me facebookpagina. Vergezeld van een klein verhaaltje en foto van de maker, proberen we de artikelen te verkopen. De meiden maken zelf een prijs voor wat ze ervoor willen hebben en daar vragen wij nog wat bovenop. Dit extraatje draagt bij aan de projectkosten voor bijvoorbeeld het voedsel van de kinderen, of medicatie. De moeders weten hiervan en Margareth (19 jaar, moeder en stiefmoeder) gaf zelfs aan trotst te zijn op deze manier zelf ook iets aan het project bij te dragen.

Van het bedrag dat de moeders ontvangen, hopen we dat ze een gedeelte willen sparen. Diegenen die een mooi bedrag bij elkaar gespaard krijgen, kunnen met een plan voor een lening komen om een kleine business te beginnen. De lening vult het gespaarde bedrag aan, waarvoor bijvoorbeeld tweedehands gekocht kan worden, als een moeder die wil gaan verkopen. Elke moeder heeft zo haar eigen droom en sommige dromen worden aangemoedigd (verkoop van kleding of voedingswaren, oefenen van het kappersvak) en andere betwijfeld (het zelf willen gaan stoken van alcohol).

Als ik kijk naar het vertrouwen van deze meiden in het project en wat het hun biedt, naar de kinderen die met hun nageltjes bijna een gat in hun bordje krabben om de laatste rijstkruimels af te krabben en op te eten (ook na het derde bordje) en hoe ze precies weten op welke manier ze hun beker pap op de grond moeten tikken om zoveel mogelijk van het laatste slokje er uit te krijgen… Als ik kijk naar hoe er een groep gevormd wordt, van meiden die voor elkaar klaar staan als het nodig is. En dat die groep zich ‘de Mama&Me family’ noemt… Dan voel ik me overweldigd. Ik wil me niet te veel met de Oegandese kant van het reilen en zeilen van het project bemoeien, omdat ze het hier zelf moeten kunnen doen. Maar ook als ik er van een afstandje naar kijk, zie ik een soort rimpeleffect dat een druppel water in een glas heeft. Die druppel ben ik (samen met alle mensen die Mama&Me vanuit Nederland op welke manier dan ook steunen), en het water is hier, in Oeganda. Een moeder die het schoolgeld van haar dochtertje en een nichtje betaald van haar babysittersalaris. Een andere moeder die (na ze bijna een jaar niet gezien te hebben) twee zoontjes ophaalt die bij haar familie in Karamoja (noord-Oeganda) verbleven. Vrouwen en meisjes uit moeilijke situaties die aan de deur blijven komen omdat ze ook bij het project willen komen. En sollicitaties die je in de hand gedrukt krijgt van jonge Oegandezen, die zelfs vrijwillig voor Mama&Me willen komen werken! Sarah (25 jaar) is één van hen, en in ruil voor onderdak en voedsel binnen het project (een goed salaris zit er nu helaas niet in maar hier liet ze zich niet door wegjagen) voor haar en haar anderhalfjarige zoontje komt zij ons team in Oeganda versterken.

Soms krijg ik het even benauwd als ik over dit alles nadenk. Over de impact die Mama&Me hier heeft. Over dat ik zelf eigenlijk maar een heel klein druppeltje ben, in een enorm glas water. Maar zolang de kids de moeite blijven nemen om hun laatste beetje pap uit een beker te tikken, blijf ik de moed houden om me gruwelijk hard in te zetten voor Mama&Me.

Ook als het even niet mee zit. En ik heb besloten om ook die dingen die niet mee zitten met jullie te delen. Ook al willen de meeste organisaties het je doen geloven: het is niet allemaal altijd koek en ei in ontwikkelingswerkland. Na onze verhuizing naar de nieuwe locatie liepen we tegen een probleem aan. De landlord (verhuurder), hield namelijk één van de kamers op slot omdat ze het vertikte haar spullen uit het huis te halen. Moet je je even voorstellen hoe dat in Nederland zou gaan: je huurt een huis, maar de verhuurder sluit het halve huis af omdat ie daar een paar stoelen en bedden heeft staan. Om jezelf op te vreten! Maar ‘de brutalen hebben de halve wereld’ (en schijnbaar dus ook halve huizen) en de landlord blijft dwars liggen. Toch lijkt een oplossing dichtbij. De kamer kan geopend worden en zelfs leeg geruimd als Sarah het bed van de landlord tijdelijk in gebruik neemt (en dit dus niet meer in de weg staat). Het houten huisje wat door de landlord gebruikt werd als privéruimte van een apotheek zullen we maar in de office zetten en over het hoofd zien en alle andere rommel zullen we proberen om in een ingebouwde kast te duwen. Het nieuwe Mama&Me huis is te mooi om zomaar te verlaten, dus moeten we het er maar mee doen.

Na er afgelopen weekend een paar dagen tussenuit te zijn geweest met paps en een supergezellige Minoesch uit Nederland, na leuke ontmoetingen met een Brabantse familie, en een baviaan die het ontbijt uit de auto griste, heb ik nog tien dagen in Oeganda in het vooruitzicht. Weinig tijd, veel dingen om te doen. En ondanks het feit dat ik (jullie kennen me) lang niet alles zal kunnen doen wat ik hier graag zou wíllen doen in deze korte tijd, zal ik volgende week toch met goede moed terug naar huis komen.

Mama&Me staat!

Veel liefs,

Diede

Via www.facebook.com/mamaandmeuganda kun je Mama&Me blijven volgen, ook als ik weer in Nederland ben.